• De INFINITY collectie van BIGLI

  • Milaan: Marina Rinaldi presenteert Sara Battaglia

  • Addy van den Krommenacker showt in Gambia

  • Paul Schulten 40 jaar in het vak

  • Avontuurlijke clipper zeilrace om-de-wereld met de Perseverance

  • Beroemde Schotse motorkappen dreigen te verdwijnen

  • Het meest geliefde plein in Sevilla: Plaza de España

  • De Mesdag Collectie uit Den Haag toont Sprekende Bomen

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8

Best dressed lawyer!

Bos & Baruch Podcasts

 

 

PodCast 12 :
Is automobilisten pesten echt nodig - Twijfels over het klimaatevangelie - Zoeken naar praktische oplossingen - De onvermijdelijke Beterweters blijven trots met hun fouten doorgaan - Interessante theorie over de overeenkomst van elementen uit de quantumtheorie en paranormaal denken over levensvormen - Soms is onze grote wereld toch heel klein - Regeringsleiders op de wereldtop over de ontbossing van de Amazone om de longen van de wereld te beschermen - Grensoverschrijdend gedrag is een categorie apart.

PodCast 13 :
Bootramp voor de kust van Ameland - Gevolgen voor ons Erfgoed de Waddenzee - Brandgevaar elektrische auto's mogelijk onderschat - Kamervoorzitter Khadija Arib (on)terecht de maat genomen door anonieme beschuldigers. Wie zei wat? Uitvergroot door 'deftige roddeljournalistiek' - Macht en tegenmacht op de balans vooral in politiek en sport - Onvolledige discussie over het Nederlandse Kabinet - The Black Day in New Delhi en het leven van de Dalit of Onaanraakbaren in India. Een onverzoenlijke hardheid van het regime daar isoleert grote groepen anders gelovigen waaronder ook miljoenen christenen tot leven in afschuwelijke omstandigheden aan de onderkant van de maatschappij.

Frans Weisz: Hier ben ik en ik ben er nog stééds

  Naar aanleiding van de première van Frans Weisz’ nieuwste film Het leven is vurrukkulluk, naar de sprankelende roman van Remco Campert, ruimt EYE de zalen in voor een programma rond de films van een van Nederlands belangrijkste filmmakers van de afgelopen vijftig jaar. Bij veel voorstellingen is Frans Weisz samen met acteurs en crew aanwezig.

Weisz stond in de jaren zestig aan de wieg van de Nederlandse nouvelle vague, maakte grote publieksfilms in de jaren zeventig en werkte met al le grote acteurs uit de Nederlandse film- en theaterwereld. In zijn latere films spelen het theater, de joodse identiteit en de onontkoombaarheid van het verleden een belangrijke rol.
Aan het begin van zijn filmersleven was het Frans Weisz’ grote wens om Het leven is vurrukkulluk van Remco Campert te verfilmen. Dat is hem nu meer dan vijftig jaar na dato eindelijk gelukt.

Niet voor niets gaf hij de hoofdrol aan zijn zoon Géza Weisz, die vernoemd is naar diens in Auschwitz overleden grootvader en net als hij acteur. Ook in Weisz’ films is het verleden nooit ver weg. Familieleden maken niet zelden de balans op van hun leven – een warrig weefsel dat Weisz draad voor draad weet te ontrafelen. Het verleden is onontkoombaar, maar datzelfde verleden, hoe troebel ook, is net zo goed een drijvende kracht voor de personages in zijn films. Met een meesterlijk oog filmt hij de meest subtiele emoties, die vaak tijdens rituelen als bruiloften en begrafenissen na lange tijd naar boven komen.

Frans Weisz viert in 2018 zijn tachtigste verjaardag en is een van de belangrijkste Nederlandse filmmakers. Hij behoorde in 1958 tot de eerste lichting Filmacademiestudenten die de slaperige Nederlandse filmwereld wilde wakker schudden.

Met zijn frisse debuut Het gangstermeisje liet hij zich inspireren door de speelsheid van de Franse nouvelle vague en de uitbundigheid van Fellini. Weisz wilde in zijn jeugdige overmoed een film de wereld in katapulteren ‘die alle andere films overbodig moest maken’. Het gangstermeisje werd een cultfilm, vol energie, met een koortsachtige verwachting voor de toekomst.

Weisz werkte met de grote film- en theateracteurs, zoals Kitty Courbois, Rijk de Gooyer, Willem Nijholt en Pierre Bokma, en verfilmde toneelstukken en romans van schrijvers als Judith Herzberg, Harry Mulisch, J.J. Voskuil en Simon Vestdijk. Voor de scenario’s van zijn films en tv series werkte hij onder meer met Herzberg en journalist en schrijver Jan Blokker.

In de jaren zeventig maakte hij De inbreker (1972) en Rooie Sien (1975), waarin hij zijn gevoel voor theater kon uitleven. In de jaren negentig draaide Weisz als een van de eerste Nederlandse filmmakers kwaliteitsseries voor de televisie, Bij nader inzien (1991) en Op afbetaling (1992).

In 1980 maakte Weisz een van zijn meest persoonlijke films, Charlotte, over het leven van de in Auschwitz omgekomen joods-Duitse kunstenares Charlotte Salomon. De herinnering aan de Tweede Wereldoorlog en de joodse identiteit spelen een grote rol in zijn werk, onder andere in de joodse trilogie Leedvermaak (1989), Qui vive (2001) en Happy End (2009).

In dagblad Trouw vertelde Weisz over de impact van de oorlog op zijn persoonlijkheid: “Ik heb een enorme bewijsdrift. Alles was er zo op gericht dat ik er níet zou zijn, dat ik geen dag voorbij laat gaan waarop ik niet roep: hier ben ik! Ik ben er nog steeds."

In de woelige sfeer van het vertrekkend jaar 2017 vol onzekerheid in de Donkere Dagen voor Kerst komen de lichtpuntjes van heel veel Goede Mensen steeds beter naar voren. Het is dan ook onze grootste hartewens dat velen deze mooie uitspraak met de bevlogen filmmaker mogen delen.

...KITTY COURBOIS IN HET GANGSTERMEISJE (1966)...