Relzoekers in Haren snakken naar grenzen

 

altHet was een zielige vertoning in dat mooie rustige Haren waar een stel thrillseekers hun mateloze onlust probeerden te botvieren op een weerloze omgeving. Trillend van ellende zaten mensen met een winkel of huis in de vuurzône op een stoel achter de voordeur met een ijzeren staaf gewapend om aan de zogenaamde kwajongensachtige agressoren een flinke mep uit te delen als ze binnen zouden komen.

En de politie die er op getraind wordt op een menselijke wijze orde in de samenleving te handhaven moest zich handhaven tegenover een ordeloze bende. Een opgefokte massa relzoekers heeft niet alleen materieel schade aangericht maar ook sommige mensen geestelijk en lichamelijk zwaar beschadigd.

Nu heeft de burgemeester van Haren het fout gedaan (maar niet heus) en zouden de media de zaak hebben opgeblazen zodat iedereen richting Haren ging. De politie zal ook nog zondebok worden want een waterkanon zou heel effectief zijn geweest... 

Maar wie dan ook de zwarte Piet krijgt toegespeeld... Het zijn in feite allemaal slachtoffers van een naar aandacht snakkende woedende groep leeghoofden.

Deze relzoekenden worden soms door een razende oer-hartstocht overweldigd om nu ook eens de controle over te nemen en het vol hatelijke verwildering uit te schreeuwen hoe wanhopig achteruit gezet zij zich voelen er hoe jaloers en verbeten zij daarom zijn.

Als ze later over zichzelf nadenken begrijpen ze er vaak niets van hoe het kwam dat ze zich zo hebben laten gaan. Natuurlijk zijn er drugs en alcohol in het spel maar het is te makkelijk daar alles op af te schuiven. 

Ook goedwillende overgrote bezorgdheid voor de onzekere en razende gevoelens van de relschoppers als privépersonen is zeker niet de juiste therapie want daardoor komt echt niet alles vanzelf in orde.

Het gaat hier niet om mensen die zich zomaar eens een keer willen bewijzen en wat support nodig hebben. Veel belangrijker is voor hun dat zij grenzen ervaren van wat fout gedrag voor hun voor gevolgen heeft. Alleen daardoor leren zij bij bepaalde momenten aan de rem te trekken. Ze hebben natuurlijk wel vaker grenzen ervaren maar dat kwam niet bij hun aan.

Hoe kan het dat zoiets niet bij iemand klikt? Het is haast onbegrijpelijk voor anderen maar voor bepaalde mensen zijn die grenzen gewoon onzichtbaar. Het kan een fout gen zijn dat er iets mist in iemands denken of een foute conditie in de opvoeding of wat anders dan ook. Misschien mag ik hiervan een voorbeeld geven?

Ooit deed ik voor een psycholoog een marktonderzoek en kwam toevallig in een buitenwijk bij een moeder thuis terecht van 2 zonen die in de gevangenis zaten. De misdaad van de jongens had indertijd tot enorme krantenkoppen geleid want deze knapen hadden iemand op de snelweg met zwaar lichamelijk geweld beroofd. Het is al lang geleden gebeurd en ik wist dat aanvankelijk niet tijdens het gesprek.

Ik interviewde haar voor het marktonderzoek tot ik een grote foto van twee jongens opmerkte en er wat over vroeg. De moeder vertelde dat haar zonen voor vele jaren gevangenisstraf hadden gekregen.

Natuurlijk schrok ik maar ik zei dat het ook vast heel erg voor haar als moeder was. Dan krijg je zo´n gesprek waarin de moeder dat beaamde en ik zei dat de jongens nu ook wel spijt over hun verschrikkelijke daad zouden hebben. Ik dacht daarbij ook aan de man die leed aan de gevolgen van hun beroving.

De moeder keek intens naar de foto van haar jongens op het buffet. En bevestigde dat het haar zonen zeker speet welk onheil ze tijdens de roof hadden aangericht.

En tot mijn stomme verbazing voegde ze er aan toe: `Natuurlijk balen de jongens vreselijk want ze vinden het maar niets om zo lang in een celletje te zitten... `