Van Der Klein laat het E-woord te vroeg in de morgen vallen

alt

Het E-woord is dus nu zo vroeg in de ochtend al gevallen...
Bedoel je het Energie-woord? Ik heb vanmorgen wel even ochtendgymnastiek meegedaan. Ze deden dat op de tv alleen lekker op het strand onder een stralende zon...

 

Waar heb je zin in met deze ijskou. Toch klink je niet of je staat te bibberen.
Ik blijf graag actief juist nu wij al dagenlang omringd zijn door eeuwigdurende sneeuwvlaktes.
 
Trek gewoon een extra-trui aan. Of leef mee met die twee-en-een-half miljoen mensen die straks in het Noorden van ons land verwacht worden. Daar tonen zij pas de oer-Hollandse winterse beleving van het E-woord.
En daarna moeten zij nog uren, dagen, weken schaatsen om zich voor altijd te kunnen beschouwen als het prototype van de stoere held.
 
Dagen... weken... Dan zouden ze hun schaatskruisje nooit krijgen. Ze zijn aan een tijdslimiet gebonden. En er doen toch ook dames mee?
Dat zijn dan ook de heldinnen en onderwijl glibber ik naar mijn zwembad in de buurt.
 
Is dat niet dicht gevroren? 
Nou nee... Het blijft wel bibberen en glibberen om er te komen. Bovendien werd ik vandaag wakker uit een hele vreemde droom.
 
Vertel hem svp snel. Ik kan de spanning nauwelijks verdragen.
Het gaat eigenlijk niet om die droom maar meer om de tijd daarna... 
 
Typische vrouwenlogica. Wat gebeurde er in die tijd daarna?
Van de kou dook voor het eerst in tijden een uurtje weg in een boek en ik zette de kachel wat hoger. En ongelukkigerwijs kon ik het boek niet wegleggen of dichtslaan,
 
Waren je vingers bevroren?
Het was een thriller over hele mooie jonge meisjes en verleidelijke mannen.
O jee. En? Zolang het geen boek van Gerard Reve was klinkt het mij niet schokkend in de oren.
Haha... Onderbreek me niet steeds. Het verhaal ging over een hele enge sekte in een akelig mooi opgepoetst stadje in een ver land. Allerlei ogenschijnlijk sympatieke mensen namen deel aan iets heel griezeligs. Je moest heel veel bladzijden doorlezen en dan wist je nog niets. Het had iets te maken met een kruisbeeld maar dan niet in een goede sfeer.
 
Zo'n thema verwijst uiteindelijk doorgaans naar een breder vlak. Het heeft te maken met het kruis -ofwel het grote verdriet- wat de hele mensheid draagt.
Heb je het over een levensgrote twijfel en vraagtekens die veel mensen met zich mee dragen?
 
Ja. En daar ben ik helemaal niet tegen. Ik vergelijk het met de wetenschap. Daarin ga je uit van mogelijkheden en daarna stap je over op een aanname. En die aanname moet je dan toetsen.
Dat klinkt heel verstandig als je uitgaat van één grondregel. Het zou een leidraad in je leven kunnen zijn. Maar daarmee blijf je alles bekijken binnen de beperking van je eigen dimensie. Snap je?
Nee. Ik snap dat niet. Tenzij je aanneemt dat er meerdere dimensies zijn dan de drie die wij kennen. Maar dan zouden wij dat moeten kunnen toetsen.
Wetenschappers als Stephen Hawking - de grote natuurkundige- hebben anders al aangenomen dat er minstens 9 dimensies zijn waarvan wij er drie kennen.
Noem er dan eens een paar...
Bijvoorbeeld een dimensie van tijd en een dimensie van plaats... Daar zal ik een andere keer wel eens meer over vertellen.

Het klinkt niet onaannemelijk. Dat idee over die meerdere dimensie is zelfs heel intrigerend. Als we dan nu maar niet direct allerlei figuren op ons dak krijgen die ons als deskundigen dan uitgebreid gaan voorhouden hoe wij dat allemaal moeten zien. En vooral niet wat wij volgens deze 'ingewijden' daardoor allemaal wél en juist niet mogen doen.