De Receptie Is Gesloten

  Toen ik het laboratorium binnenkwam om een prikje te krijgen liep mij een vermoeide oudere meneer hoofdschuddend tegemoet. "Hoe langer hoe gekker hier," verzuchtte hij terwijl hij een shagpapiertje begon te vullen. "Gaat u hier echt roken?"vroeg ik verbaasd.

"Roken... Dat niet maar ik moet iets met mijn handen doen want het gaat hier zo vreemd toe. " Ik keek achter hem naar de tussendeur naar allemaal grote reclameborden. Daartussen een bord: De Receptie Is Gesloten. Wachten In De Wachtkamer. O ja. Je moest een nummertje trekken...

"Er zit geen lijn in,"zei de man. "Maar waar vind je dat tegenwoordig nog wel?" Dat was een erg algemene vraag. "Bezuiniging?" opperde ik maar. Later bleek dat antwoord wel een treffer.

Er zat een hele verzameling mensen met ernstige gezichten op lange banken in De Wachtkamer. Het leek net of zich zojuist een ramp voltrokken had. Niemand antwoordde op mijn groet. Het was inderdaad on-duidelijk waarom bepaalde mensen wel en anderen weer niet lang moesten wachten. Dat bleek totaal niet uit de elkaar soms na lang tijd opvolgende oproepen om binnen te komen voor de priksessie.

Niet iedereen legde zich kennelijk bij dit wachttijden-schema neer. Hoewel de receptie er niet meer was waren veel mensen die nummertjes hadden getrokken het wachten zat en vertrokken. Dan schoot de rij weer flink op. Eindelijk brak het grote moment ook voor mij aan.

Ik moest supersnel gaan zitten en hup die mouw omhoog! Ziezo: van prikkenstijn en pleister en klaar. In twee tellen gebeurd en ophoepelen graag. Yes. Maar ...  Ik had op mijn formulier nog niet mijn naam en adres ingevuld. Ik wist ook niet dat dat moest en daar raakte de medewerkster die mij moest prikken zeer gestresst over. Ik heb haar eerder meegemaakt als een heel sociale aardige mevrouw maar nu kon ze haar irritatie over het tijdverlies (waarvoor ik dan notabene ook nog eens eerst nog een bril moest opzetten) nauwelijks bedwingen.

Ze nam alles dus snel over omdat zij veel en veel beter mijn naam en adres kon invullen en natuurlijk ook veel en veel sneller. Waarschijnlijk werkte ze onder grote druk. Tenslotte had ik het jaar daarvoor bij de ingang nog twee leuke dames druk pratend achter de receptie-desk zien zitten. Vermoedelijk werd er vanwege bezuiniging op dit bedrijf nu overijverig lopende bandwerk geëist.

"Wilt u dat papiertje hier alstublieft niet weggooien?" vroeg de prikdame tenslotte terwijl ze opsprong wijzend naar een bijbehorend epistel wat mij bij het formulier was toegestuurd en nu niet meer nodig. "Daarvoor hebben wij hier te weinig ruimte." Ik knikte meelevend. Wat een toestanden toch daar in dat lab. Maar ze keek me niet meer aan en liep al met hippe stapjes naar de wachtkamer voor een nieuwe prikcliënt.

"Als honderden mensen per dag ongevraagd een vel papier achterlaten in je prullebak is het samen misschien 's avonds wel heel veel," probeerde ik me voor te stellen terwijl ik naar buiten gaande een openbare prullenbak zocht. Ik fantaseerde nog een lastige schoonmaakster erbij die de opgejaagd werkende labdame ook nog eens 's avonds geïrriteerd er op zou wijzen dat het niet in Haar Instructies stond om zo'n papierberg dagelijks ook nog eens te verwijderen. "Daar hebben wij in ons schoonmaakschema geen tijd voor."

Ach ja... Iedereen heeft soms wel eens een humeurtje. Bovendien was het vandaag opeens nog eens erg koud na een lange zomer die ons met veel warmte heeft verwend en het was ook nog bijna volle maan. Ik begreep het allemaal wel want bij veel mensen heb je vooral dan wel de poppen aan het dansen.

FOTO: REDACTIE