Verder gaan en genezen van emotionele littekens.

altEr blijft altijd en voor iedereen hoop om te kunnen genezen van emotionele littekens. Ze bestaan: die tekenen van diep bezeerd te zijn. Zo las ik een verhaal van Joyce Fielding over een kind wat steeds opnieuw werd afgewezen door haar moeder en haar oma die bij hun in huis woonde.
Deze schrijfster is heel populair maar schijnt niet aan de litteraire criteria te voldoen waardoor haar boeken ook eens in bladen besproken zouden kunnen worden. De redenen voor wél of niet bespreking zijn overigens toch niet zo verheven kunstzinnig als men wel graag doet voorkomen.

De boeken van Joyce Fielding stellen altijd altijd levensechte grote problemen aan de orde. Zoals misbruik of verlating. In het boek waar ik aan bezig was gaat het over ontvoeringen. Het getreiterde te dikke meisje lijkt een achtergrondfiguur maar haar problematiek blijkt toch essentieel bij het tragische verdere verloop van de gebeurtenissen.

Haar oma en haar moeder zijn altijd aan het strijden met elkaar maar oma had nu eenmaal veel geld wat haar dochter steeds weer uitgeeft aan allerlei onbenullige zaken. Het kleinkind wordt vooral door de oma steeds weer gemeen afgekat en de moeder is ook alleen maar vol van zichzelf.

Door al die afwijzing begint het kind heel veel te eten om zichzelf te troosten. Dat geeft ook weer allemaal stress op school waar de klasgenoten haar onbarmhartig bekritiseren vanwege haar uitdijend figuur.
Ook tegenwoordig staan er op internet soms zulke nare teksten van kinderen die elkaar heel gemeen zo proberen af te troeven dat het andere kind daar heel veel last van kan krijgen.

Je ziet vaak dat die pestende scholieren niet echt begrijpen welke schade ze bij anderen aanrichten. Op de scholen hoort het onderwijzerscorps hierbij wel degelijk in te grijpen. Niet alles is natuurlijk altijd erg. Simpele plagerijtjes kunnen juist ook een teken van toenadering zijn of van onzekerheid van diegene die plaagt. Of zomaar een uitlaatklep vanuit het ongerijmde.

Wel erg zijn vernederende uitspraken of handelingen jegens anderen. Iedereen weet best wat daarmee wordt bedoeld. De ander die daarvan het doelwit is kan daardoor totaal verkillen of tot een onnodige en onjuiste verdedigingsstrategie vervallen.

Diegene kan zo onzeker worden dat men van zichzelf vervreemdt. Niet meer gaat eten of veel te veel eet of drinkt of blowt of aan de hard drugs gaat etc. Je ziet soms dat mensen dan nog jaren later zichzelf te laag achten en niet meer op zichzelf vertrouwen. Hun eigen lichaam lijkt soms zelfs geen veilig huis meer voor hunzelf.

Joyce Fielding typeert in haar boek heel goed het onvermogen of de onwil van sommige volwassen mensen die zich alleen maar bezig houden met hun eigen wereldje terwijl ze geen tijd vrij maken voor hun kind.

Natuurlijk heeft iedereen het druk. Maar een kind of iemand anders die heel vervelend gepest wordt zoals wij dat allemaal wel eens tegenkomen heeft steun nodig. Geen cadeau of grote vakantie of iets dergelijks maar echt contact. Zo'n kind bijvoorbeeld moet thuis ervaren dat het veilig is voor gifkikkers in plaats van ook daar nog eens te worden afgekat.

Ook al die misplaatste ambitie van ouders over kinderen die er nooit goed genoeg uitzien of niet geweldig genoeg presteren ondergraven de zelfverzekerdheid van het kind nog eens extra.

Dat geldt eveneens voor een medewerker of een partner (want dat komt ook nog al eens voor) die ongeoorloofd wordt gepest en dan moet moet leren dat dat pesten hoort bij anderen die dit doen.

Het komt ook helemaal op de rekening van diegene die dit doet en hiermee ooit in het eigen geweten mee geconfronteerd worden zal. (Geweten… betekent ook dat wat je best wéét!)
Iedereen die wordt gepest kan daarvoor een innerlijke grens trekken. Voor zoiets sluit je de deur. Gek genoeg voelt de ander dat meteen. Er is moed voor nodig om bij jezelf te blijven als je aangevallen wordt maar uit zelfbehoud is dit noodzakelijk.


(Vind jij dat ik tekort schiet in dit of dat? O? Dat is jouw conclusie. Uiteindelijk geldt voor mij wat ik van mezelf vind. Ik blijf dus bij mijn eigen mening. Mijn deur gaat psychisch dicht voor jou. Dat vind je misschien niet leuk maar daar ligt mijn grens).


Mensen die dat niet hebben kunnen leren kunnen nog jaren later tot daden komen die hun bestaan en dat van anderen volkomen kunnen ontwrichten. Daarom is elke oprechte positieve reactie tot meer balans van anderen in al dit soort situaties zo belangrijk.