✦ Even Er Tussendoor: Het hotel dat niet bestond ✦
Soms lees je iets wat zó raak is dat je meteen denkt: 'Ja hoor… daar gaan we weer: de techniek loopt op schema, maar de werkelijkheid loopt weer eens achter.'
Leon de Winter schreef in de Telegraaf over zijn zoektocht naar een hotel in Berlijn.
Hij vroeg het aan GROK, de Artificial Intelligence vraagbaak en grote digitale helper van Elon Musk — die man die veel knappe dingen doet maar ondertussen ook vijf vrouwen achter zich aansleept. Hoe je zoiets volhoudt met één roede is voor gewone stervelingen een raadsel. Het begint bijna iets weg te krijgen van een broedplaats.
Maar goed, GROK had er zin in.
Die verzon spontaan een prachtig hotel: precies in de stijl van Leon, met een ouderwetse lobby, een sjieke bar, een adres, een website, alles erop en eraan. Alsof hij een persoonlijke reisbutler was die óók nog wist wat je innerlijk nodig had.
Alleen… het hotel bestond helemaal niet.
Leon ontdekte dat pas toen hij elders ging kijken, bij echte reiswebsites.
Niks. Noppes. Geen bouwvergunning, geen puinhopen, geen geur van nieuw tapijt.
Gewoon een fantasie, rechtstreeks uit de hersendraadjes van GROK.
Wanneer mensen zoiets verzinnen zeggen we vaak:
“De arme schat moet even bijkomen… misschien een praatgroep?”
Maar bij AI noemen we het ineens “een gevaarlijke ontwikkeling”.
Het is maar hoe je het verpakt. En Leon heeft gelijk hoor: het ís een beetje gek
als een hulpmiddel zoals een soort antwoordapparaat feiten begint te verzinnen
en het dan later heel lakoniek toegeeft en zegt:
“Ja, de threads bij mij lopen wel eens door elkaar.”
Je zou dan liever willen dat het antwoord was:
“Hé, dit hotel bestaat niet — maar ik ken wél drie echte.
Die zal ik je even doorgeven.”
Maar zover zijn we nog niet.
In mijn gedachten zag ik Rudolf even voor me — een vriend die altijd vroeg om Leons artikelen,
omdat ze hem iets gaven om aan vast te houden. Ik fotografeerde dan pagina’s voor hem en
mailde ze naar hem.
Hij zou hierom hebben gegniffeld, geloof ik.
Hij had altijd iets met dingen die nét niet kloppen.
En misschien is dat ook de kern van dit kleine verhaal: we leven in een tijd waarin de werkelijkheid
nog moet leren omgaan met haar eigen uitvindingen.
De mensen die het maken zijn genieën, maar soms ook een tikje opschepperig.
En hun machines zijn slim, maar soms net zo chaotisch als hun baas.
Ach ja.
Misschien hebben we geen waarschuwingslabel nodig,
maar af en toe als een antwoord onze vraagbaak verveelt
gewoon een kleine sticker op het scherm:
“Rustig aan. Ik doe mijn best, maar soms fantaseer ik wat erbij.”
Dat zou voor half Nederland al een hele opluchting zijn.
DOOR: ELIAN BRON