Boek: Briefwisseling tussen een schizofreen en een autist
Het boek: Briefwisseling tussen een schizofreen en een autist geeft een inkijk in de psychische kwetsbaarheid en in de dagelijkse twijfels en de hoopvan de auteurs. Op hun eigen manier helpen ze de barrière in onze samenleving rond psychische problemen verder te slopen. En maken ze duidelijk dat hun ‘anders zijn’ helemaal niet zo ‘anders’ is als velen denken.
Als maatschappij hebben we decennialang nagelaten om psychische problemen beter te begrijpen. De Belgische minister van Sociale Zaken en Voolksgezondheid schrijft een voorwoord voor dit boek...
...Alleen zij zelf hebben het recht zich zo te noemen: de autist en de schizofreen. Beiden – voornaam en plechtig – dwingen respect af. Felix biedt Axel een (brief)structuur om zijn leven te vertellen. Ze geven ons een onverbloemd indringend relaas van hun anders-zijn èn van de lichtpunten die zij vonden, als wondermooie kleine rotsplantjes op moeilijk leefbare hoogvlakten. Dit is een boek voor alle mensen. Omdat we allemaal terugdeinzen voor het onvertrouwde. Axel en Felix brengen het bruusk aan: “Zie zo zijn wij. Leer ons kennen !”
Mooi is ook wat hoogleraar Marina Danckaerts, kinder- en jeugdpsychiatrie KU Leuven.zegt. Zij benadert de ouders van kinderen met een beperking. Zij zegt: sluit je niet op in een kerker van verbittering. Laat nooit je hart door wrok of haat eroderen, maar kleur de wereld bont met de volle tinten van hoop en schoonheid, echtheid en mildheid.
De moeder van Axel Ruiters toont veel begrip... "Axel is een autist van 50 jaar, en Felix Sperans, een psychiatrische patiënt van 75 jaar, leerden elkaar op Internet kennen. Al vlug raakten ze geboeid door elkaars leven, dat zo verschillend bleek te zijn. Daarop besloten de beide andersvaliden elkaar hun hele levensloop te vertellen, van bij hun geboorte, tot op de dag van vandaag, de ene episode na de andere. Ze deden dat per e-mail, waarvan ze de teksten nu bundelden tot dit boek. "
Zij vertelt hoe beide vrienden schrokken van het moeilijke leven dat de ander was toebedeeld. Ze stonden te kijken over de vindingrijkheid die ze beiden aan de dag legden om zich toch staande te houden in het leven, ondanks alle moeilijkheden waarmee ze te kampen kregen door hun ziekte én door hun omgeving, die hen en hun ziekte maar niet wilde begrijpen.
Dat laatste klinkt heel verdrietig en is lang niet altijd waar natuurlijk. Vaak heeft de omgeving wel veel begrip en ervaart het als uiterst pijnlijk als iemand waarmee je een band hebt deze moeilijkheden doorstaat. Het is wel enigszins herkenbaar dat gezinsleden daar op hun eigen plek en vanuit hun positie in het gezin hun verschillende herinneringen aan hebben.
Maar je kan het als een soort erkenning van je eigen identiteit beschouwen als je net als de auteurs in dit boek zo dicht vanuit je eigen emoties naar buiten toe laat weten dat je gezien wilt worden. Het is ook fascinerend hoe sterk de band tussen beiden is Zo maak je zelf duidelijk - niet onder- of overbelicht - deel uit te maken van het geheel van de puzzle die onze maatschappij vormt en neem je vol zelfrespect je eigen plek daar in.
Boek: Briefwisseling tussen een schizofreen en een autist
Auteurs: Alex Ruiters en Felix Sperans
Uitgeverij: Gelderland