Britse Coronazorg zwaar juk voor medische staf
NOTTINGHAM - De Britse uitgeklede zorg is een zwaar juk op de schouders van de hard knokkende medische staf. Dat blijkt wel in Nottingham. De stad bekend van het verhaal van Robin Hood, die de burgers bevrijdde van het juk van de sheriff. Maar de actuele situatie is juist totaal tegenovergesteld. Corona houdt de burgers hier in een wurgende greep.
Stelen van de rijken om aan de armen te geven is natuurlijk nooit de oplossing maar het omgekeerde ook niet. Rijk worden van de arme mensen door de basiszorg terug te schroeven om anderen uit winstbejag dure aankopen van medicijnen onder patent te kunnen laten doen. Door het menselijk aandeel in de medische zorg van minder belang te achten zit men nu met de gebakken peren.
Jarenlang is het motto geweest bezuinigen, want de zorg kost al te veel. Tsja, te veel... Te veel maar wát is te veel? 1000 miljard aan windmolens en zonnepanelen is dat te veel? Oh, United Kingdom is uit Europa gestapt.Ja dat is waar ook. Mogelijk dat ze nu hun prioriteiten gaan veranderen. Je mag hopen van wel.
Op een oorlogschip heb je ook overbodig personeel ten tijde van vrede. Het schip moet namelijk bij continue dreiging volop kunnen functioneren. Zo’n overmatige bezetting zou standaard eveneens welkom zijn in de helaas te ver uitgeklede zorg. Voor de overbodige menskracht zou men een ander doel kunnen uitstippelen. Bijvoorbeeld een meer menselijke verzorging. Zoals af en toe een echt gesprek met de patiënt. Aandacht valt dan inderdaad onder de positieve noemer van werk. In plaats van iemand de mond te snoeren nadat je wat medicijnen hebt neergesmakt. Allemaal omdat je zo efficiënt moet werken.
Hier is een voorbeeld van de werksituatie van een gezin dat ik heel goed ken in Nottingham. De echtgenote werkt meer dan 20 jaar als wijkverpleegkundige. Haar partner is chef-longarts in een groot ziekenhuis. De zorg voor de volledige wijk wordt normaal behartigd door een team van 8 verpleegsters. Plotseling blijkt er echter een hapering en totale onmacht aan de dag te treden nu het Coronavirus nieuwe patiënten dreigt te besmetten.
Het team liep al op de tenen om de zaken gezond te houden en nu bleek dat een groot aantal van hen doorwerkten ondanks een bestaande aandoening die nu voor een verhoogd risico zorgen. Daarbij waren mensen met overgewicht en astma en diabetici. Van het hele team zijn nog twee verpleegsters over.
Twee van de acht dat geeft dus gigantische hoge werkdruk. Bepaalde patiënten kunnen niet geholpen worden. U snapt dit wringt op wrede wijze.Tot overmaat van ramp is de palliatieve zorg plotseling toegevoegd aan haar taken. En de bescherming als zij bij een besmette patiënt naar binnen gaat? Om een besmette patiënt te helpen is haar een masker verstrekt maar verdere aanwijzingen of instructies ontbreken volledig. Ze weet dus niet wat ze wel of niet moet of kan doen, behalve handschoenen en extra handen wassen.
Andere instructies zijn er wel. Mocht iemand in haar gezin thuis ziek worden dan dient ze onmiddellijk haar intrek te nemen in een hotel, want ze kunnen haar niet missen. Haar partner de longarts werkt de hele dag door 7 dagen in de week. Naast de zorg voor de patiënten, belt hij onder meer met familieleden van stervenden die geen afscheid mogen nemen. Dit is heel moeilijk voor hem.
Beiden zijn uitgeput wat ze ook vatbaarder maakt voor eventuele ziekten. Wie neemt deze helden in bescherming? Zelf doen ze het niet. Een collega van de longarts is reeds overleden. Vermoedelijk aan uitputting want daardoor makkelijk vatbaar voor Corona. In Italië gingen er meer dan 50 artsen aan dood. Wat een rotziekte vooral op het moment dat de gezondheidszorg zo is uitgekleed.
Deze ziekte komt hard aan omdat we er onvoldoende op voorbereid zijn. Enkele jaren terug in 2017 hadden we in Nederland 2056 IC-bedden, maar nu 1100. IC is intensive care en dus kostbaar. Dit is ook in Nederland toch een teken van verminderde waakzaamheid en ook strijdvaardigheid om veel geld te besparen. Daarom waarschuwt deze Coronacrisis ons voor nog verdere bezuinigingen en spoort ons juist aan tot verbeteringen dat mogelijk, maar vooral ook noodzakelijk blijkt te zijn.
Laten we niet vergeten dat nog kortgeleden de mensen uit de zorg massaal protesteerden op de pleinen van het Binnenhof voor verbetering van hun werkomstandigheden en betere bezoldiging. Ik gebruik deze soldatenterm voor salariëring, omdat ik het gevoel heb dat De Zorg momenteel met hart en ziel aan het strijden is voor ons allemaal. Zeker ook in Nederland waar bijna alle Nederlanders op anderhalve meter afstand pal achter de zorg blijven staan.
AUTEUR: PETER VAN BERKUM