Paranormaal: De Kerstboomdroom...
Er klinkt een bekende stem door de telefoon... "Kan ik even bij jou langs komen? Moet bij je in de buurt zijn en ik ken jouw smaak in kerstgebak..." Philippe is heel onverbloemd als hij zichzelf bij mij uitnodigt maar ik werp tegen dat het nog zo'n bende in mijn huis is. Ik ben nog niet visite-klaar. Ik hoor hem lachen. "Je weet natuurlijk dat ik alleen in keurig opgeruimde paleizen koffie drink met mooie lakeien om deuren voor mij open te houden."
Haha... Dat zal wel weer. En het duurt niet lang of de bel gaat. De koffie staat klaar en er is nog wat over van de feestdagen. Philippe traint zoveel dat hij zich met smaak bedient. "Wat heerlijk," zegt hij. "Maar wat is er met jou Eva Roza? Waar is jouw florissante 'ik ' vanmorgen heen vertrokken? "
Ik had zo raar gedroomd vannacht. Je weet dat ik het heel serieus neem dat mensen contacten met planten en bomen kunnen onderhouden.
"Wat heeft dat met je droom te maken?"
Het was zo'n zware droom die mij nu ook bijgebleven is. Het was nogal gek maar ik was in een grote ruimte. De helft daarvan kaal en leeg maar in de andere helft werd een groot feest gevierd. In die helft waren kristallen slingers en een zacht licht maar het was ook een soort van event waar de persfotografen rondliepen.
"Tot nu toe niets alarmerends," reageert mijn gast en laat zich nog eens koffie bijschenken.
Het vreemde was dat ik in mijn droom zelf een kerstboom was. Ik was mooi versierd met slingers en danste min of meer naar binnen waar een bedrijvige drukte heerste. Ik wás de boom maar ik was ook zelf aanwezig... Als boomgedaante stond ik opeens naast een andere kerstboom waaruit orgelklanken opstegen. Het was een vermoeiend event en hoewel alles verliep zoals dat werd verwacht voelde ik mij enigszins verraden. Ik ging -als boom of mens - daarna weg. En ik zag weer die andere kale en vreselijk lege ruimte waar helemaal niemand was. Met dat troosteloze gevoel werd ik wakker.
"Ik begrijp het helemaal," reageert Philippe. "Het is binnekort weer afgelopen met Kerst en Nieuw Jaar en dan zie je in de buurt van je huis weer hoeveel kerstbomen achteloos worden weggegooid. Je weet het bij voorbaat: hele stapels kerstbomen lggen naast de vuilnisbakken overal in ons land. Als een leger gevallen soldaten..."
Het met hem kunnen delen van mijn droom maakt dat ik ook weer aan de koffie begin. "Daarom zie je bij mij nooit aan een kerstboom," zegt Philippe.
We kunnen al die bomen ook niet allemaal weer terug in onze tuinen planten... Het gaat natuurlijk ook niet om de bomen en versieringen en heerlijk eten. Het gaat om de betekenis van het feest.
"Een feest van licht," reageert Philippe. " Dat maakt mensen blij maar het is een feest met donkere ondertonen. Voor de bomen en de mensen. Je weet dat het ook voor veel mensen een hele nare tijd is. Zij hebben weinig te verwachten lijkt het. En ze dansen troosteloos een lege toekomst in. Dat is die kale lege ruimte uit jouw droom ook. In België hebben ze trouwens een stuk land aangewezen waar mensen hun kerstboom na de kerstdagen kunnen planten om ze het volgend jaar daar weer vandaan te halen. En dan weer terug te brengen."
Hoe herkennen ze dan hun eigen boom?
"Gewoon. Er wordt een plakkertje om de top heen gedraaid met de naam van de familie er op van wie de boom is."
Ik vind dat een goed idee. Misschien kunnen ze zoiets ook in ons land doen... Ik vraag mijn goede vriend nu niet alles op te eten want ik krijg opeens ook vreselijk veel zin in het kerstgebak.
De bomendroom raakt op de achtergrond. Het nieuwe jaar zal binnenkort gelukkig weer opnieuw starten. Tijd om verder te gaan.
ILLUSTRATIE: BEN HEYTZE