Een spierwit huis

 

altHet voorjaar haalt alles uit je. Nadat ik de stoffige winter eigenhandig uit de matjes heb geschud en de witte vloertegels weer stralend clean zijn geworden weet ik weer hoe inspannend het is om huizen schoon te houden. Uitgeput zak ik met een powerdrank in een grote makkelijke stoel om uit te rusten. Als ik de t.v. aanzet schittert de zon even zo op het beeldscherm dat ik niets zie. Ik hoor alleen een indringend stemgeluid vanaf een buitenlandse zender.

Maar ik ben veel te moe om meteen op te staan en iets aan de stand van de gordijnen te veranderen. De witte tegels hebben te veel inspanning geeist. Het Amerikaanse stemgeluid klinkt hard door en is onvervalst typerend voor een zeer snobby figuur. Ik drink mijn powerdrank en luister belangstellend.

De stem klinkt tegelijk vleiend als dreigend. Hoe kan dat nu? Ik begin langzamerhand meer van de uitzending te zien want de zon verandert nu van stand. Het beeld toont een binnenhuisarchitect en hij heeft een beeldig laag rond salontafeltje aangeschaft maar de omtrek van het blad is minimaal. Er zou niet meer dan een gebakken ei op kunnen liggen. Eentje dan en op een heel klein en fijn bordje. 

Dit sierlijke witte tafeltje moet in zijn geheel van de meneer met de opmerkelijke stem in zijn in wit gehouden knusse grote kamer staan. Zulke superkritische personages eten echter veelal het liefste en het gezelligste in een superchic ingerichte salon. Het is deze keer een witte salon met witte banken en bijpassend een hele grote witte hond.

En nu heeft hij dit tafeltje dat ontworpen werd door zijn favoriete beroemde voorbeeld-meubelmaker tussen twee brede witte banken geplaatst als eettafel. Iedereen kan bij voorbaat vaststellen dat dit tafeltje zich alleen maar voordoet als een echte tafel want het blad is zó klein. Maar hij is er zo blij mee dat hij er eerst een kristallen vaas met rozen opzet. Dat kan nog net. Schitterend ook maar nu komt er wel een grote teleurstelling want er is naast deze vaas geen plekje meer om de schaal met de broodjes neer te zetten. Laat staan de designkopjes en de bijpassende theepot.

Daar komt de huisgenoot juist mee binnen. Hij grijpt tactvol in voordat de teleurstelling te groot en te diep voor de man van het tafeltje is en stelt voor het bijzondere tafeltje alleen als bijzettafel te gebruiken. Zo'n beroemd tafeltje doet niemand after all graag weg dus komt er dan een enorme witte leren poef voor de dag waarop het dienblad wordt uitgestald. Benieuwd hoop ik uit te vinden wat dit tweetal gaat eten want ze lijken me niet aan sport te doen. Maar ze zijn wel lang en slank. Ze installeren zich ieder op een witte bank. Helaas wisselt dan het beeld.

Ik hoor ze nog wel verklaren dat ze binnenkort naar Europa gaan waar ze vast nog wel een geschikte antieke eettafel op de kop zullen tikken. "Het gaat om de jacht,"zegt één van hun. "Dat is het leukste van alles." De grote wite hond kijkt kalm toe vanaf het witte tapijt. Hij zal zijn poten wel goed moeten afvegen voor hij de spierwitte salon mag betreden. Daar zal wel streng op moeten worden gelet. Toch kan je zien dat hij erg tevreden is in die omgeving die precies bij hem past.

Het zijn van die mooie mensen in hun witte omgeving... Heel indrukwekkend maar ook een beetje erg perfect. Ik zou toch gek worden als ik in zo'n compleet witte wereld zou moeten wonen. Mijn witte vloertegels schoon houden was al een hele klus. Bij hun waan je je in een filmshoot in plaats van in de echte wereld. Zonder ook maar een greintje chaos. En zonder chaos is er geen creativiteit.

Maar om even samen bekeken te worden in een mooie woonshow door miljoenen t.v.kijkers op de hele wereld is zo'n witte woontrip wel heel leuk.