Phia Baruch: Fietskoeriers supersnel
Het is een verrukkelijke zomerdag. Vooral in deze grote stad vlak bij een breed kanaal waar af en toe rustig een binnenschip door vaart. De zon schittert op huizen met rozenstruiken en vrolijke kleine bloementuintjes. Amsterdam is mooi. Maar ik heb net een veel te lange conferentie bijgewoond zonder kans op koffie of thee. Vol kundologische figuren die zich te buiten gingen aan massa's overdreven bewoordingen en mijn voeten knellen in mijn schoenen.
Ter hoogte van de Baarsjesweg zie ik bij de opening van een grote open hal enkele fietskoeriers op een comfortabele bank bekleed met wit fluweel wachten op hun volgende opdracht. En op hetzelfde moment rolt er een klein ijskarretje naar buiten dat daar gestationeerd was. Natuurlijk kan ik de lokroep van het getingel niet weerstaan. Yoghurtijs met kersen? Hmm... Nooit eerder gehad... Ik strijk nu ook neer op de witte bank. Dat is verfrissend op zoveel verschillende manieren.
Het was inderdaad een feilloos ingericht huis. Met zijn voorname kamers grenzend aan een diepe marmeren gang. Binnenskamers de wel overlegd geplaatste moderne meubelen die leken te baden in een weelderig raamdécor. Antoine had het mij allemaal voldaan getoond want hij wist dat ik de hoge bergen kende waar hij tegenop getornd was om hier te komen. HÃer waardoor hij zich dat kon veroorloven.