Phia Baruch: zoeken naar de eigenaar
Op weg naar de supermarkt zag ik een doorzichtige witte plastic kist voor de deur van een huis naast een woonwinkel staan. Langslopend zag ik in de box onder een luxueuze damestas een stapel keurig opgevouwen kleren, een agenda en een vermoedelijk bijpassende lege leren damesportemonnaie liggen. Er waren wat mensen ernaast bezig met iets uit een bestelbusje te halen. "Die witte box zou wel daar bij horen,"dacht ik. Maar hoe kan je zo al die persoonlijke bezittingen midden op een drukke kade zo lang laten wachten op bezorging?
Bij de supermarkt ontweek ik oogcontact met een mevrouw die mij altijd graag terloops maar langdradig op de hoogte wil stellen van de carriére van haar dochter die zo onvergetelijk tennist en ik liep al snel terug huiswaarts. Maar het bestelbusje naast de gesloten woonwinkel was vertrokken. En de transparante box stond nog te wachten terwijl er niemand naar omkeek.
Technisch gesproken was ik veel te laat met winkelen begonnen. In de biologische supermarkt moest ik snel iets uitkiezen wat vegan was. Ik raakte verward tussen de vakken en paden vol met verschrikkelijk gezonde artikelen waaruit ik zo snel iets moest kiezen passend bij wat er van gisteren aan bewaard eten nog over was.