Een spookgevoel kan je helemaal in beslag nemen

  Dit jaar bestaat onze Couturekrant maar liefst 20 jaar. Een feestelijke gebeurtenis waarvoor we nog aangenaam-diep in de herinnering gaan terugkijken. Bij de voorbereidingen hiervan spreek ik met Ivor Ray. Hij is één van de illustrators die ons al jaren met veel humor met een geestige illustratie bijsprong. Hij was van plan deze week een mooie graphic te maken voor het 20-jarig bestaan maar zoals dat vaker voorkomt bij de enthousiaste en talentvolle professionals die al jaren aan onze redactie meewerken moest hij aan een andere opdracht voorrang verlenen.

"Dit weekend zit de agenda onverwacht nog even te vol om in de tekenpen te klimmen," mailde hij. "Zo bevlogen als ik ben .... Het wordt helaas de week erop... als je dat prima vindt ?" Natuurlijk wist ik dat hij er reusachtig veel zin in had om er aan te beginnen. Maar hij kent mij zo goed dat hij erbij schreef: "Ja... De cursus omgaan met teleurstellingen is begonnen... Ha..haa..."

Ik mailde hem terug dat iets wat al 20 jaar bestaat ook best een weekje wachten kon. Maar ik kon het ook niet laten om hem te vertellen dat ik het gevoel had net met een spooktram te hebben gereden. Het was me al eens eerder opgevallen dat ik op de grote sportschool waar ik al jaren train een nieuwe generatie jongeren tegenkom. Was het vroeger altijd heel gezellig in de kleedkamer voor of nadat de lessen waren geweest en mensen ervaringen uitwisselden over hun training heerst nu een diepe stilte.

Geen gepraat en vrolijk gelach meer. Maar een geconcentreerde zwijgende aanwezigheid verdeeld tussen sportkleding aan of uittrekken en heel wat zwijgend getuur op de mobiel. Soms gaat de mobiel mee naar de training maar soms verdwijnt hij tijdens de les met tegenzin in de locker. Ik mailde dat aan onze illustrator. En ik vertelde hem dat ik huiswaarts in het openbaar vervoer wel ongeveer in een spooktram leek te zijn beland. Het was het drukste uur van de dag en de tram stond noodgedwongen een tijdje stil voor een brug die open was.

Ik schreef: "Er is de laatste tijd een generatie aktief die alleen maar zwijgzaam op telefoons kijkt en niet meer met elkaar spreekt. Het is zo'n rare tijd met mensen die niet meer met elkaar durven te praten. Ze hebben ook geen onderwerpen meer. Behalve als ze elkaar bellen.Mijn tram naar huis na de les stond stil voor de openstaande brug en het leek wel een spooktram. Iedereen zat op de telefoon te turen. Iedereen lijkt wel afhankelijk van de reddingsboei: oh... mijn telefoon is mijn leven... "

Hij mailde de volgende dag terug: "Toch wil ik jou niet helemaal teleurstellen Phia Baruch. Dus hier alvast een te gebruiken illustratie van Ivor Ray. En wat je vertelde over mensen in 'De Andere Wereld' ( lees Mobiele Telefoon): Yes. Dat kan ik volledig bevestigen. En het brengt mensen tot een andere en grotere armoede dan de mensen vroeger kenden. Een armoede op het vlak van sociale vaardigheden!"

Raak getypeerd. ... Vindt hij dan alles verkeerd van 'De Andere Wereld'?

Ivor Ray: "Volgens mij durven mensen in die digitale wereld best alles..... en kunnen ze zo ook elke rol aannemen. Het lijkt een spannende droom die uitkomt. Maar in de Real World zijn het door die verslaving tamme schapen geworden die zich niet meer weten te uiten. En dat is kenmerkend voor deze tijd."

Gelukkig had hij ook snel die tekening gemaakt van de brave man die bij het Spirituele Centrum de cursus Omgaan met Teleurstellingen wilde volgen. Daar kon ik tenminste hartelijk om lachen. En u hopelijk ook!