Diagnose: Was je weer niet goed genoeg?

altHet kan iets zijn wat zich herhaaldelijk voordoet in de familiesfeer.

Even een diagnose maken van de delicate situatie waardoor je een heel naar gevoel kreeg. Wat gebeurde er? Je voelde je een fantastische vrouw met je nieuwe prachtige capejurk en verwachtte enige waarderende woorden tijdens die verjaardag daarover. Maar er werd gedaan of jij er heel gewoontjes uitzag en ook verder leek je aanwezigheid nauwelijks van belang. Er werd niets aan je gevraagd en als je wat zei werd er nauwelijks geluisterd.

 

Het maakt dat je verkilt. Een broer of schoonzuster die door een bepaalde manier van ophakkerig praten jou het gevoel geeft dat je geluidsinstallatie en je auto of je nieuwe fiets in feite maar helemaal niets voorstellen.

Zo'n sfeertje kan je ook op je werk tegenkomen. Ze zeiden dit-of-dat tegen je of misschien zeiden ze ze niets maar kreeg je de indruk dat ze iets heel vervelends over je vaststelden. Het zou kunnen maar hoeft strikt genomen niet waar te zijn. Alhoewel... jij bent er tamelijk zeker van dat het op die manier gebeurde.

Het is verder ook driedubbel helemaal niks als iemand zo nodig voor jou als man een boekje open moet doen over die leuke vrouw die je met haar blik het gevoel gaf dat het fijn is om een man te zijn. Die collega had dat boekje beter dicht kunnen laten. Je wilt dat beeld wat je had in jezelf over die dame graag vasthouden.

Wat gebeurt er nu eigenlijk precies in ons als we onze goeie mood zo plotseling inruilen voor een heel negatieve stemming?

Er zijn psychologische trucs die je laten zien dat jouw antenne dan te veel naar buiten is gericht. Want ... als jij vindt dat je er grandioos uitziet MAG een ander daar best anders over denken. Het gaat er echter voor jou om wat jijzelf vindt. Als je wéét dat je tevreden kan zijn over jezelf kan een ander je dat niet afnemen. Als iemand zich graag boven je verheft is dat wel vervelend maar hoeft het niet bepalend te zijn.

Toch lijden heel wat mensen en vooral kinderen onder 'meewarige' blikken die hun zogenaamd vriendelijk worden toegeworpen. Of onder onuitgesproken maar wel degelijk aanwezige kritiek. Dat gebeurt vooral bij mensen die zich daar niet goed tegen kunnen verdedigen.

En wat is de reden van dat gebrek aan verdediging? Waarom kunen bijvoorbeeld kinderen die een beetje anders zijn dan anderen soms zo vreselijk worden gepest door doorgaans ontzettend onzekere klassgenoten?

Als kind moet je heel veel leren om in de volwassen wereld te kunnen stappen. En wie dan van een broer, zus, ouder, tante of oma regelmatig gedurende het opgroeien te horen krijgt: jij bent zo ongelooflijk onaantrekkelijk, zo onaangepast, vreselijk slonzig en lui, een leeghoofdig schepsel etc. (Vul maar wat in... ) krijgt in het hoofd een vast refreintje toegevoegd.

Je weet dat het niet waar is. Maar het is net een reclametune. Onuitstaanbaar natuurlijk. Het zijn oude frasen, gedachten en herinneringen die in bepaalde situaties bij jou boven komen drijven.

Als je vriendje jou vertelde dat hij die schattige oorbelletjes jou niet vindt staan is het sowieso een looser maar jij zou de oude tape niet opnieuw in je hoofd moeten accepteren. Jij zou minstens moeten vermoeden dat hij een type is dat jou graag naar de achtergrond manoevreert omdat hij kost-wat-kost zo nodig naar buiten toe de gebraden haan moet uithangen.

Word daarom wakker als iemand je zo nodig moet verkondigen dat het tijd wordt dat je nieuwe meubels aanschaft terwijl je juist zo happy was met wat je had. Kijk wat er dan gebeurt. Jij weet heus wel wat mooi of goed voor jou is. Richt je antenne niet zo sterk op wat anderen beweren.

Ik heb bijvoorbeeld rood haar en wordt vaak door mijn werk waarin ik veel met mode te maken heb vergeleken met Vivienne Westwood. Het is goed gemeend en nogal een eer om met deze professional in fashion daar verweg zo vastberaden werkend vergeleken te worden. Vermoedelijk zijn we afgezien van dat rode haar en die modetoestanden heel anders. Ik weet dus dat het onzin is.

Het tegenovergestelde komt net zo goed voor. Zo was ik een keer bij Albert Heijn toen een 'volle vrouw' gehuld in een dik gebreid Noors vest op mij afstapte toen ik naar buiten kwam.

Ze vertelde met een ernstig gezicht dat ze veel adviezen gaf op het gebied van een verzorgd uiterlijk aan dames. ( Heren durfde ze misschien niet aan?)

" U kent mij niet maar ik zag u bij de kassa mevrouw. Het gaat mij aan mijn hart. En ik voelde onmiddellijk beroepsmatig dat ik u moest waarschuwen. Die tint rood staat u totaal niet. Het is echt jammer voor u want u ziet er zo totaal niet uit."

Ik reageerde stomverbaasd. Ik had haar nooit eerder gezien. Was haar torenhoge vermaning jegens mij een soort van zusterlijke barmharigheid omdat ik met mijn haarkleur al haar grenzen te buiten ging? Of wilde ze met deze 'waarschuwing' nieuwe klanten winnen voor haar mij nu nog onbekende praktijk?

Hoe vaak zie ik niet metamorphoses in bladen waarna vrouwen jubelend verklaren dat ze er nu pas mooi uitzien terwijl ik heel vaak het tegenovergestelde denk. Zou zij mij ook zoiets willen proberen aan te praten? Ik keek naar haar correcte volle verschijning en naar het keurige kapsel dat zij zich had aangemeten.

In mijn ogen zag zij er niet zo attractief uit als zij zich zelf wel voorstelde te zijn maar ik vond het niet nodig haar daarop te attenderen. Tijdens mijn jeugd zijn er ook voor mij heel vaak zulk soort afbrekende adviezen voorbij gekomen. Maar het werd geen vaste tape in mijn hoofd. ik zei dus dat ik best tevreden was. Wel werd ze heel boos toen ik eraan toevoegde dat ik juist had gekozen voor deze gepassioneerde haarstijl. Maar ik maakte me daar uiteraard verder niet druk over.

Wel overdacht ik later dat je altijd goed moet onderzoeken of er een negatieve tape in je hoofd zit die maakt dat je jouw tevredenheid of geluk wordt afgenomen. Als je zo plotseling down kan worden door anderen moet je de tape in je hoofd in stilte nog eens voor jezelf afluisteren. Daarna leer je jezelf dat het niet klopt. Misschien vinden anderen dit-of-dat al dan niet terecht iets over jou.

Het gaat er echter om wat jijzelf vindt. Dus doe die oorbelletjes maar snel weer in. En hou je meubels lekker zoals ze zijn. (Wat je verder met die partner gaat mij niet aan maar ik zou het wel weten!)