Een heer uit Zuid op blote voeten
"Ben je dat echt?..." Onverwacht ontmoetten wij elkaar in de Coronazomer. "Helemaal live... Na duizend jaar komen we elkaar tegen! Ook nog tijdens zulk mooi zonnig weer."
Marguerite strijkt naast mij neer op een hoekig terras in Amsterdam Zuid. En in sneltreinvaart nemen we ons leven gedurende de laatst verstreken tijden door. Zij heeft veel te vertellen en is tussendoor aktief op haar mobiel. Haar verfijnde gelaatstrekken en superslanke gestalte worden bekroond door een wilde bos krullen die grotendeels paars getint zijn en soms in groen overlopen. Ik noem haar altijd zeemeermin.
"De zomer kan mij niet lang en heet genoeg zijn," roept ze onderhand op de kaart van het restaurant kijkend. 'Taart?" vraag ik. "Tuurlijk. Heerlijk.We moeten het vieren dat we elkaar zien." Maar wachtend op de bestelling moet ze wel eerst even iets op haar mobiel regelen.
Schuin voor ons aan de rand van het terras zit een keurig geklede heer uit Zuid met een fles in een koelemmer voor zich. Het lijkt me een dure fles. Hij zit hoorbaar te mopperen. Hij heeft het over ...Emancipatie zum kotzen... Dat moet zich zo nodig bewijzen...Etc.... Etc....
Hij schenkt zijn glas driftig vol en roept tegen niemand in het bijzonder -want het terras is behalve ons leeg - ... Ze weten het allemaal zo goed ...Zij drijven de man het huis uit met hun gelazer..." En opeens zie ik dat deze keurig zomers geklede man geen schoenen aan heeft.
"Dit is een fantastisch jaar voor mij," vertelt Marguerite nu terwijl onze bestelling arriveert. "Corona of niet. Ik ga een hele tijd vrij reizen. ik heb een periode met moeilijke kinderen gewerkt. Als ik terug kom ga ik met planten en bloemen aan de gang."
Hoezo? Ben je soms verliefd? "Nee. Maar ik heb juist een eigen étage gekregen door vrienden aan mij verhuurd. ik ga in zekere zin wel voor mijn passie."
"Neemt u mij niet kwalijk dames, " interrumpeert nu de heer uit Zuid vanaf de rand van het terras. "Mag ik weten wat uw sterrenbeeld is?" Hij kijkt met een champagneglas in de hand geïntrigeerd naar Marguerite. Zij nam juist een hapje taart maar staart nu stom verbaasd naar de heer uit Zuid want daar zit hij met zijn blote voeten en we zien nergens schoenen staan. Ook geen muilen of sandalen...
"Ik loop graag op blote voeten op straat," verklaart de man bereidwillig en neemt nog een slok champagne. "Ik ben niet zo bezig met sterrenbeelden,"reageert de zeemeermin licht geïrriteerd.
"Heeft u nooit in iets engs getrapt zoals glas," vraag ik. "Helemaal niet hoor. Ik ben een avontuurlijk man. Ik rijd ook in mijn BMW graag op blote voeten naar het strand en de duinen... Daar stap ik uit en parkeer en begeef mij met een opgerold handdoekje naar beschermd duingebied. Dan kruip ik onder de afrastering door en slaap heerlijk vrij onder de sterrenhemel. Het is genieten daar tussen de strukiken en de vlinders. Moet u ook eens doen. Maar wat is uw sterrenbeeld?"
"ik ben een waterman,"verklaart Marguerite toch wel enigszins nieuwsgierig. "Dat was mijn indruk ook al,"verzekert de man haar. "Ik ben namelijk ook een waterman. Wij zijn een heel aparte categorie mensen want wij hebben altijd van die types die alles zo goed weten op onze nek. Wij hebben het zwaar. En het is nu een heel moeilijke tijd voor ons."
Als hij ons vraagt of wij eveneens aan de champagne gaan weigeren we zo vriendelijk mogelijk. "Ik heb juist met een goede vriend gezeild op de oceaan," houdt de man het gesprek gaande. "Toen botsten we tijdens een storm op een wilde zee tegen een andere zeilboot aan en werd ik overboord geslingerd. Daar heb ik gevochten voor mijn leven. Ik werd gered door die mensen van die andere boot."
Ik zeg dat ik het een moeilijk verhaal voor een waterman vind maar de Zeemeermin heeft intussen wat op haar mobiel gegoogeld.
"Wij watermannen zijn altijd in beweging," concludeert ze. "Altijd aktief en bezig in ons hoofd. Daarom begrijp ik kinderen ook zo goed. Maar ik denk toch dat ik na mijn reis overstap op planten en bloemen. Een studie van de natuur maken..."
De man schenkt zich nog een flinke bel in en vervolgt tegen de Zeemeermin: "Doe ook die telefoon eens aan de kant. Ik was laatst in Brazilië en heb het hotel mijn mobiel nadrukkelijk voor een paar weken in de kluis laten opbergen. Heerlijk. Eindelijk rust..."
Zo kon zijn vrouw hem zeker niet bereiken, denk ik. En ik ga naar binnen om af te rekenen. "Alles goed?" vraagt de ober binnen enigszins ongerust. "Prima. De koffie was ook heerlijk,"verzeker ik hem.
Terwijl ik terug loop hoor ik de man tegen Marguerite zeggen: "Voor u vertrekt... Mag ik nog één opmerking maken? Van de ene waterman tegen de andere? Weet u dat u heel aantrekkelijk bent? U heeft namelijk zulke mooie witte tanden. En daar val ik op."
Ik kan mijn lachen bijna niet inhouden als we naar de auto teruglopen. Marguerite is enigszins teleurgesteld. "Het is bijna niet te geloven dat hij ook een waterman is," zegt ze. "Weet je dat prinses Beatrix ook een waterman is? Zij is juist heel stijlvol. Geen haar op haar hoofd die er aan denkt met blote voeten op een terras te gaan zitten."
"Misschien is hij wel een waterman maar heel laag ontwikkeld," zeg ik troostend tegen haar. "Maar met je tanden zit je na vanmiddag wel goed want daar ga je nog heel wat harten mee veroveren. Daar kan je dus zeker van zijn."
"Zwem je gauw weer eens bij me langs?"
"Daar kan jij op rekenen. Tot de volgende keer."