Phia Baruch: Herfstige dag winkelen
Het is alsof het gouden avondlicht van de winkelpaleizen onder de arcade iedereen redt van de donkere dagen voor Kerstmis. Als je na een dag corona-thuis je oplaadt door hele aantrekkelijke T-shirts voor een spotprijs aan te kunnen schaffen voel je je even een overwinnaar. De hele druilerige dag waarin je onder een donkere door lagen afgevallen bladeren door de motregen heen bent geploeterd valt van je af.
Weer buiten zie ik in een inham in de winkeletalage een lange man gebogen zitten wachten met een leeg kartonnen koffiebekertje in zijn uitgestoken hand. Nog in de flow maak ik mijn tas open en geef hem een munt. Maar terwijl ik weg wil lopen en me omdraai blijf ik opeens als aan de grond vast genageld staan. Het is een lange blonde man die al iets kalend begint te worden met een beladen blik in zijn lichtblauwe ogen. Hij lijkt heel bekend. Zulke mensen ben ik zo vaak tegengekomen. Hij lijkt 1 op 1 op een bekende journalist van een autoblad waar ik vroeger wel eens aan tafel heb mogen eten.
"Ik ga terug naar Polen," zegt hij zonder precies te kijken wat ik hem geef. Ïk heb hier drie jaar gewoond en gewerkt maar toen kwam corona en was er geen werk meer voor mij. Als ik genoeg bij elkaar heb ga ik weer naar Polen. Dat is beter voor mij..."
"Oh meneer ... Het spijt me zo voor u." Ik graaf in mijn tas en geef nu in plaats van een munt een biljet. Hij legt zijn hand op zijn hart en kijkt opnieuw niet naar wat ik hem geef. "Het geeft niet," zegt hij grootmoedig. "Het is goed."
Ik voel me te kort schieten maar ik ga verder. Nu komt het verhaal in mijn hoofd terug van een Nederlandse vriendin die in Duitsland woont en mij vertelde dat een Roemeense bedelaar haar op dezelfde manier had benaderd.
Ze vertelde: "Hij vroeg mij meer geld voor zijn terugreis naar Roemenië. Maar de volgende dag en de dagen daarna stond hij er nog. Ik dacht toen wel dat het misschien niet waar was wat hij zei maar ik overwoog ook dat ik aan zijn echte problemen misschien voorbij zou kunnen gaan. Dus gaf ik hem toch meer geld."
Ik liep door en dacht aan de Goede Bedoelingen van die vriendin. Daar kan je je in verslikken. Misschien voelde ik me helemaal voor niets zo rot om het bedelmoment van die Poolse meneer. Omringd door de Disneyachtige wereld vol mooie winkeletalages zag ik een vrolijke jongeman met een rugzak grapjes maken tegen de cassiére en voor mij uit wandelt een zorgzame jonge moeder met haar mooie kindje in dure merkkleding in een wandelwagentje beladen met pakjes en luxueuze boodschappentassen naar huis. Het is druk en dit was toch de Echte Wereld daar wilde ik zo graag mee herenigd worden maar ik kon het niet.
Zoals bijna iedereen dat dan doet begon ik een gesprek met mezelf. "Probeer dankbaar te zijn voor het mooie leven wat je wel ten deel viel. Je hebt de Tweede Wereldoorlog mogen overleven en er is zoveel geweldig en zelfs wonderbaarlijk wat je mee mag maken in jouw bestaan..."
Ik liep een eind óm door vreemde straten waar ik door de open gordijnen in ramen van huizen naar binnen kon kijken. Er werd avondeten gekookt en gegeten en op banken gezeten en gelegen en vooral veel op computers of het tv-scherm gestaard. Dit voelde zo "uit het leven gegrepen"... Ik genoot van hun bezige aanblik en langzamerhand raakte ik in een betere stemming.
Ik ging terug naar huis en besloot daar nog voor het eten koken mijn nieuwe T-shirts te passen. Tenslotte ben ik niet voor niets ook moderedactrice geworden maar ondanks dat kan ik iedereen het modewinkelen heel erg aanraden.
Bovendien: morgen weer een nieuwe dag en dan ga ik er een verhaal over schrijven.