Phia Baruch: Mike zet de bloemetjes buiten
Vandaag begint het voorjaar. Iedereen haast zich naar buiten want de eerste zonnestralen maken onze dagen lichter. Eindelijk kan ik vanmiddag dat leuke grijze jasje aantrekken van die krullerige stof. Buiten is Mike hard aan het werk om twee afvalcontainers op de hoek van de straat van een groen tapijtje te voorzien waar witte en oranje bloemetjes als decoratie in zullen worden gestoken.
Af en toe komen bewonderende bewoners langs lopen. Sommigen haastig en behangen met veel boodschappentassen - want ze hebben vast ook voor het weekend ingekocht - knikken hem in het voorbij gaan bemoedigend toe. Ook menige hondenbezitter complimenteert hem met deze vernieuwingen van het afvalplateau. "Wat wordt het weer mooi," zegt een chauffeur van een kolossaal grote vrachtwagen die even is gestopt want de hoveniersbus van Mike staat in de weg als hij de hoek om wil slaan. Mike stapt bereidwillig in zijn witte bus van Huisman Hoveniers en verplaatst hem. Nu start de reusachtig grote vrachtwagen weer en draait de hoek om. Even ben ik bang dat het monster mij zal aanrijden maar de chauffeur manoevreert zijn kolos moeiteloos de hoek om.
Inmiddels heeft Mike de plaat waar de bovenkant van de ondergrondse vuilcontainers op geplaatst zijn ingesmeerd met een dikke gifgroene lijmlaag. "Dat is de backing,"legt hij uit. Hij komt uit Almere en zit bijna in de eindfase van zijn opleiding tot hovenier. Het bedrijf waarvoor hij werkt komt uit Zaandam. Ik zie dat hij erg handig is. Nadat hij de groene kunststofmat op de lijmlaag heeft gedeponeerd snijdt hij de randen snel en zorgvuldig bij.
Ik vraag hem daarom of ik de lavendelstruiken in mijn tuin al moet snoeien maar hij raadt mij aan te wachten tot eind maart. 'want je weet nooit of het niet weer gaat vriezen...'
"Zoveel complimenten als in deze straat heb ik nog nooit gehad," zegt hij dan verbaasd. "onze firma plaatst deze grasplateautjes op verschillende plekken in de stad maar de meeste mensen merken het totaal niet op als ik aan het werk ben. Ze kijken niet op of om als ik bezig ben... ik weet trouwens ook niet waarom juist deze containers ervoor gekozen zijn want er zijn meer containers op andere plekken in deze lange straat..."
Ik antwoord dat ik eens met een mevrouw heb gesproken die er een beetje op let dat er bij de afvalcontainers een stuk verderop niet te veel onnodig verspreide rommel wordt neergekwakt. Ze vertelde toen dat ze wel eens kwaad werd als de kwajongens uit de buurt van alles in de rondte gingen trappen... En wat dacht je wat er gebeurde als ze daarvan dan wat tegen die kleine jochies zei? Ze kreeg steeds weer van hetzelfde antwoord: "Daar hoeven wij niet op te letten mevrouw want dat is de verantwoordelijkheid van de regering..."
Nu barst hij ook in lachen uit. Het karwei is klaar. De bloemen gaan er in en ik vertrek naar het park en de supermarkt. Als ik in de namiddag voldaan richting huiswaarts loop ontmoet ik mijn buurman op afstand: de kunstenaar die bekend werd door zijn muurschilderingen. Tegen alle verwachtingen in is hij nauwelijks aanspreekbaar over de nieuwe groene tapijtjes.
"Het is zo klein en er ligt toch altijd rommel op," is zijn al te realistische reaktie. Ik voel me ietwat teleurgesteld. Hij zegt dat hij weg moet en wijst naar de lucht: "Kijk daar heb je de maan al.."
Inderdaad: het is al vroeg volle maan.
Nu begrijp ik ook zijn gebrek aan enthousiasme want de volle maan heeft een bepaalde invloed op sommige gevoelige mensen. Soms kunnen ze er zelfs één of meerdere nachten achter elkaar slecht of niet van slapen. Of maken fouten die ze anders nooit maken. En kunstenaars voelen alles nog veel erger.