Phia Baruch: Overdrijving

  Technisch gesproken was ik veel te laat met winkelen begonnen. In de biologische supermarkt moest ik snel iets uitkiezen wat vegan was. Ik raakte verward tussen de vakken en paden vol met verschrikkelijk gezonde artikelen waaruit ik zo snel iets moest kiezen passend bij wat er van gisteren aan bewaard eten nog over was.

Even later bij de kassa maakte ik mijn excuses dat ik zo laat was wat de mij onbekende medewerker genadig aanvaardde. Ik begrijp dat het vervelend is als klanten zo op het nippertje binnenkomen. "Tot de volgende keer mevrouw," riep hij mij echter bij het weggaan nog achterna wat mijn gêne enigszins verminderde. Wel hoorde ik hem nog net tegen de allerlaatste klant net na mij geïrriteerd zeggen: "U bent iedere dag de allerlaatste. Waarom doet u dat steeds?" Een moedige vraag aan een klant in een buurtsuper.

Terwijl ik naar de deur liep hoorde ik deze laatste klant niet in het minst onder de indruk verklaren dat het kwam 'omdat hij iedere dag precies tot die tijd werkte.' Maar hij werd snel door de kassaman weggebonjourd. Samen met hem wachtte ik buiten op de rand van het trottoir tot we de drukke verkeersweg konden over steken. Vanuit een solidair laatste- klant-gevoel begon er toen een gesprek.

"Ik eet nooit meer iets anders dan wat je hier in de biosupermarkt kan krijgen," vertrouwde hij mij toe. Hij droeg allerlei soorten groente los mee. Het zou wel eens zo'n man kunnen zijn die weigert een boodschappentas te dragen omdat hij dit onmannelijk acht.

Ik bekeek hem nauwkeuriger. Een keurig in het pak gestoken lange veertiger met kort rechtopstaand rood getint bijgekleurd haar. Niet onaardig. "Door het eten van deze biowinkel hier ben ik in één week 6 kilo afgevallen,"ging hij verder hopend op bewonderende blikken mijnerzijds.

In één week 6 kilo?... "Hoe heeft u dat gedaan?" vroeg ik. "Wát zegt u?" vroeg de man en verhuisde de komkommers en bieten en zakken soepgroente naar zijn andere arm. "Hoe heeft u zoveel kilo verloren... en waarom heeft u dat gedaan?" Als ik toch dat recept eens van hem kreeg zou dat geweldig zijn.

Maar ik moest het nog eens vragen want hij verstond mij niet. "Ik heb heel hard gewerkt,"zei hij. "Vier dagen streng gevast en heel lang met zwaar werk bezig geweest." Ik vroeg hem of hij dan zwaar lichamelijk werk had gedaan in die week maar dat bleek niet waar te zijn.

"Ik ben pianist van beroep,"zei hij daarna maar ik heb dagen achtereen geoefend. Vermoedelijk zag hij mijn verbaasde blik voor bewondering aan want hij zei dat hij hoopte mij snel weer eens in de biosupermarkt aan te treffen. Daarna kregen we de kans ons door de verkeerstroom heen naar de overkant te haasten.

Het was een koude dag midden in de warme zomer. Het leek wel herfst maar in de lange straten waar ik door terugwandelde stonden voor de huizen tuinen vol bloemen in vrolijke kleuren te wachten op de terugkeer van de zon.

Terwijl ik daar liep dacht ik over de pianist en vroeg me af waarom mannen soms net als vrouwen zo vreseljk overdrijven. Ik had hem ook nog gevraagd waarom hij mij steeds niet verstond. Als pianist moet u toch ook wel een goed gehoor hebben... "Dat komt door het verkeerslawaai hier," verzekerde hij me. "Ik heb namelijk juist een perfect gehoor. Daardoor komt het dat ik mij door het verkeerslawaai niet kan oriënteren."

Dat zou natuurlijk waar kunnen zijn. Toch heb ik nooit eerder pianisten meegemaakt die precies op dezelfde tijd dagelijks met hun werk ophouden. Waarom zouden ze dat ook moeten doen? Eerlijk gezegd was hij ook behoorlijk lang en helemaal niet dik. Waarom zou hij zoveel moeten afvallen? Maar soms denken mensen dat soort foute dingen wel eens over zichzelf.

Iemand heeft ze eens een keer beledigd over iets met hun oren of neus en ze geloven het meteen. Ze begrijpen niet dat zulke opmerkingen hoofdzakelijk uit jaloezie worden gemaakt. Ze laten zich dat aanpraten en hebben er soms nog heel lang last van.

Dat soort overmatige bescheidenheid kan je bepaald niet van die pianist verwachten. Maar 6 kilo in een week... Een zogenaamde prestatie. Afgezien daarvan hoefde hij helemaal niet af te vallen bovendien.