Phia Baruch: PrinceRabih was een lichtpuntje
Sommige mensen leggen een lange route af om iets bijzonders mee te maken. Ze reizen naar avontuurlijke verre landen. Ze bezoeken steden en dorpen in vreemde culturen. Ze snuiven supergezonde frisse lucht op tijdens het beklimmen van de hoogste bergen of beleven topmomenten in een kristallen wereld tijdens diepzeeduiken op de mooiste plaatsen van de wereld.
Samengevat klinkt het vaak heel indrukwekkend hoewel je vaak merkt dat mensen zich ook gedurende al dat moois lang niet altijd happythepeppy voelen. Aangezien ik als survivor van de Tweede Wereldoorlog mijn jeugd vrijwel altijd doorbracht in de huizen van andere vreemde mensen ben ik totaal niet vakantieachtig. Daarentegen wel heel gelukkig met thuis kunnen blijven in mijn omgeving en ook in mijn stad.
Ik hou altijd veel van de plek en het huis waarin ik woon. Als journalist werd ik vaak verplicht voor vakbladen om persreizen te maken die nu nog zelfs van jaren geleden als zeer belastend in mijn geheugen staan gegrift. Afgezien van een persreis naar Frankrijk waar een zeer bevoorrechte groep journalisten kennis mocht maken met de beste en zeer kostbare champagne van een bepaalde streek. We kwamen toen zo vrolijk thuis. Het staat zonder meer vast dat die Public Relations-tour de nodige enthousiaste artikelen in de bladen opgeleverd heeft.
Maar ik hoef de deur van mijn huis maar open te doen of de gebeurtenissen ontrollen zich vlak voor mijn neus. Bijna op de mat achter de voordeur. Als ik op straat loop raak ik ook vaak verzeild in spontane ontmoetingen. Die middag van de ontmoeting met diegene die als Michael Jackson door het Vondelpark crosst kwam ik ook met een boze Oekraïnse jongeman in aanraking. Hij zat op een vensterbank vlak bij een supermarkt onverstaanbaar en druk te schelden en misprijzend te zwaaien met een lange stok.
Shoppers liepen haastig met een bocht om hem heen. Ik begon in het Engels met hem te praten en wist hem te kalmeren. Hij was 28 jaar en nu vrij in ons land maar wel heel kwaad. Het drong tot hem door dat ik hem echt wilde begrijpen en niet probeerde hem te kleineren. Maar ik pakte hem dan ook niet met fluwelen handschoentjes aan maar zette hem terug in zijn eigen kracht. Hij stopte met schelden en gaf mij een ietwat natte handkus. Daarna zei hij dat ik op 'zijn oma in Canada leek' die dat ook zei en volgens hem 'een sterke vrouw' was. Dit klonk niet slecht. In ieder geval kwam hij tot bedaren.
Daarna liep ik door en kwam om de hoek een dichter tegen met zijn partner die op straat op de grond zat met allerlei tassen en rugzakken uitgestald om zich heen. "Zó ben je beroemd en zó zetten ze je huis uit," mopperde de kunstenaar tegen mij. "Beroemd? "zei ik geirriteerd door zoveel zelfpromotie. "Je bent bekend maar dat zijn wel meer mensen in een bepaalde kring." De dichter keek mij hautain aan en zei: "Mijn werk is onsterfelijk. En ik denk er over na wat ik jou nog wel eens daarvan zal sturen. "
Ik reageerde wat sceptisch en zei: Geen huis meer... De belangrijkste vraag lijkt mij waar jullie nu vanavond moeten slapen?
Daarop beet Zijne Hoogwaardigheid mij boos toe: "Maak jij daarover maar niet ongerust. Er stopt hier straks een auto en wij slapen vanavond weer in een huis."
Ik keek naar die partner die daar op de grond op straat naar die auto uitzag en vond het allemaal heel zielig. En ook voelde ik me schuldig omdat ik wel een huis heb. En kunstenaars zijn nu eenmaal anders. Maar ja... Toen ik thuis over die middag nadacht ontdekte ik toch een lichtpuntje.
Dat was de ontmoeting met PrinceRabih daarvoor die op een fiets vol bloemen in zijn feestelijke Michaël Jackson-outfit bij mij stopte. PrinceRabih is een bloemrijke verschijning. Heel elegant. Gek op dansen - dat kan hij heel goed - en op diepe gesprekken waarin hij eerlijk zijn eigen mening en inzichten durft te geven. Iemand die heel goed past als schilderachtige verschijning bij een zonnige middag.
Maar op zijn Facebook zag ik ook op een video hoe hij lekker danste in het maanlicht in het Vondelpark. Dansers kunnen dat. Zij kunnen overal dansen om zichzelf en anderen daarmee gelukkig te maken. Dansen als een vogel in een vlucht... Wat is er mooier dan daarmee kennis te kunnen maken?