Olivera Wieringa: Bizar die drukte
Het interview vindt plaats in een restaurant aan de rand van het bos. Hier zag je altijd de chic uit het bedrijfsleven de lunch met een bespreking combineren. Maar vandaag is het terras heel anders bevolkt. Er zijn vooral veel hondenliefhebbers en gepensioneerde wandelaars die de grootste moeite hebben hun welwillend opgenomen bestelling ook op tafel te krijgen. Het restaurant is totaal van bezetting veranderd en sommige deuren worden dicht gehouden.
Maar de zon schijnt en we hebben vrij zicht op het terras waar de tijdelijke obers totaal in de war tussen de tafels door draven met bestellingen die verkeerd door de keuken zijn begrepen. Het duurde lang voordat de only one ober met enig verantwoordelijkheidsgevoel onze aanwezigheid vlak voor de bar heeft ontdekt. Maar toen konden we wat te drinken bestellen wat na 20 minuten al werd bezorgd. "Er heeft een flinke kaalslag plaats gevonden in de Horeca," reageert Olivera Wieringa om zich heen kijkend naar een versleten tafelblad. Wat is het hier veranderd. Nu komt een andere hele jonge ober vriendelijk vragen wat we willen bestellen. We kijken op de kaart en kiezen voor kroketjes.
Wilt u vega of rundvlees? Deze tweede ober noteert één rundvlees met bruin brood en 1 vega met wit brood. Ons interview kan beginnen maar de ober komt terug: "Onze excuses maar er is geen vega voorradig in de keuken en kroketten kunnen vandaag alleen maar met donkerbruin brood gegeten worden."
Ach zo ... Heeft u niet iets wat wel met wit brood kan worden gegeten? "Tonijn misschien?" Ik hoor hem lachen en een beetje stoeien met een collega bij de bar. Er wordt nu bijna weer een verkeerde bestelling bij ons op tafel gezet. Dat zal wel grote stress zijn... Het geeft niet hoor. U werkt hier zeker als stagiére? "Ik werk hier als runner,"zegt hij koeltjes, haastig weglopend met het foute dienblad.
"Hij is wel runner maar hij runt niet,"merkt Olivera Wieringa droogjes op. We kunnen ons lachen bijna niet inhouden als onze bestelling eindelijk toch bezorgd wordt. Het ziet er wel goed en compleet uit maar nu bevat mijn bestelling geen wit maar lichtbruin brood.
Moet je nu eens kijken... Noem je dat wit? "Witter hebben ze niet," zegt de eigenaresse van het reisbureau aan de overkant van de tafel.
"Er is overal gebrek aan mensen... In de Horeca net als in de reisbranche. Toen ik weer met mijn reisbureau begon... Het leek wel een ontploffing na alle lock downs. Er was niemand te krijgen. ik zocht een Duitse gids om groepen reizigers uit Wenen te begeleiden die Nederland wilden zien. Pas 75 telefoontjes verder kon ik eindelijk vermoeid maar opgelucht ademhalen. Alle gidsen waren allemaal bezet en enkele oudere collega's waren met pensioen. Dat was de eerste uitdaging van alle moeilijkheden die ik tegemoet ging... "
Geen vrolijk nieuw begin voor jou dus...
"Bepaald niet. Daar wil ik ook niemand verder mee vervelen. Maar toen ik ze na afloop van de trip terugbracht en Schiphol zag... Als ik mijn manier van werken met Schiphol vergelijk kan ik trots zijn op mezelf. De gebeurtenissen daar liepen de spuigaten uit. Ik kon mijn ogen niet geloven over de chaos en de lange wachtrijen. Het liep totaal uit de hand. Zoveel machteloosheid bij een luchthaven die gemiddeld 64 miljoen passagiers per jaar zonder enig probleem heeft verwelkomd..."
Moeilijk dus. Hoe verliep die wachttijd voor jouw groepen?
"Ik heb de reizigers vooraf gewaarschuwd dat ze drie-en-een-half tot vier uur van te voren op Schiphol voor hun vertrek aanwezig moesten zijn. Als je een reisbureau hebt leer je van dag tot dag dat je moet kunnen improviseren. Mij kan na een jarenlange ervaring niets meer verrassen. Om goed met toerisme bezig te zijn moet dat speciale 'íets' daarvoor in je bloed zitten. Mijn visie daarop is dat het woord toerisme alleen tekort schiet voor wat het allemaal betekent. Het echte woord is: Avontoerisme... "
Ze wordt onderbroken door een zakelijk telefoontje dat direct moet worden afgehandeld. We rekenen af en zien voor we in de auto stappen een lange rij wachtenden staan bij de parkeer-pinautomaat. Iemand probeert verwoed om af te rekenen en is in een hevig debat verwikkeld met de man die de slagboom bedient.Er staat een ongeduldige rij achter haar. Na het nodige heen-en-weer gemopper slinkt de rij en komen we aan de beurt.
Zelfs bij het pinautomaat loopt hier alles mis... Dat is toch wel vreemd. Ook in de omgeving allemaal fouten... Had jij nu de indruk dat het aan de pakeerder lag Olivera ... Of was het een fout van de man bij de slagboom? Het zou toch wel gek zijn als die man ook geen verstand van zijn werk heeft ...
Deze vraag kan Olivera Wieringa niet inspireren. "Dat zullen we nooit te weten komen,"zegt ze. Ze rijdt snel en draait doelgericht de verkeersweg op.