Womantalk over positieve therapie

altVanmiddag vond ik ergens in mijn bureau aantekeningen van jaren geleden ... Ik volgde toen die therapiecursus met allemaal maatschappelijke werkers. .
Ja. Herinner ik me nog. Ik heb daar toen ook iets van mee gekregen. Dat ging er over dat je op verschillende manieren heel positief over iets moest kunnen denken.  

Klopt. Ik las het na. Wat denk je? Waar ging het over? Iemand had mij onaangenaam begroet toen ik ergens binnenkwam...
En daar mocht je je dan helemaal niets van aantrekken.

Nee... Eh... Ja maar het was nog veel ingewikkelder. Je hoorde volgens die therapie er dan over na te denken wat het ergste zou kunnen zijn wat jou dan zou kunnen gebeuren!
Ik wéét het weer maar dat was dan natuurlijk toch weer niet erg. Als je geliefde je verliet of je dierbare huisdier werd gestolen kon het allemaal toch nog veel erger zijn en dus was het toch altijd positief.

In mijn oude aantekeningen stonden minstens 2 blaadjes met aantekeningen over hoe ik zou kunnen bedenken dat die teleurstellende ontvangst mij totaal niets deed en ergens heel positief kon worden bekeken. Maar na al die positiviteit voelde ik me toch altijd tamelijk beroerd. Heb jij ook wel eens oude dagboekaantekeningen nagelezen?
Hou op... Laatst las ik nog hoe kwaad ik toen was op een vriendin die als een hertogin door de stad flaneerde. Minzaam omzich heen groetend. Zo arrogant...

Heb je daar nu ook nog last van ondanks alle positieve therapie die wij bijna dwangmatig naar ons hoofd hebben gekregen?
Het is super-retro maar ik mag er nu tenminste lekker gewoon wel de pest over in hebben. Vroeger moest ik zo nodig zo intens positief zijn.

Positief en blij ... Dat was super-retro. Als je ook maar de verdenking op je laadde negatief te zijn had je het gehad in the eighties.
Als je in gedachten verdiept was vroeg men zich toen onmiddellijk af of je in de gevarenzône verkeerde. Dan werd je bezorgd bekeken... Dan was je niet eh... stabiel.

Er werden toen plotseling ook heel wat mensen verdacht van borderline. Dat was een opkomende superstatus. Zie je die vriendin trouwens nog wel eens?
Nooit. Ze is ook nooit meer hier in de stad gespot. Jammer. Eerlijk gezegd had ze achteraf bekeken ook wel iets grappigs.

En ik herinner me die nare ontvangst ook nog maar vaag. Volgens die cursusleider had ik die onvriendelijke figuur heel positief moeten negeren.
Heb je diegene later nog ontmoet en flink onaangenaam terug gegroet?

Nooit meer gezien en nooit meer over nagedacht. Het leek toen zo belangrijk. Iedereen moest ook met een voorbeeld op de cursus komen en dat bespreken.
Waar hebben we ons druk om gemaakt. Laten we er nog eentje nemen...