Phia Baruch: Brillendame
Een journalistieke vrouwelijke collega van mij zag er ooit zo mooi en charmant uit toen zij reclame maakte voor een niet zo bekend brillenmerk dat er zeker na al die Sterspots veel meer naar gevraagd werd in de brillenshops. Op mijn 88-ste verjaardag droeg ik per toeval een zonnebril uit lang vervlogen tijden uitgenodigd voor een taartjes-party bij de bikers die een bedrijf aan de overkant van de redactieburelen hebben in een voormalig groot betonachtig garagecomplex. Door een toeval hoorden ze dat ik jarig was.
De bikers daar transporteren vooral dure wijnen naar winkels, documenten van advocaten naar de rechtbank of brengen iets snel naar tandartspraktijken weg. Ze crossen her en der met fietsen en aanhangwagentjes door weer en wind. Het is er altijd druk in een wirwar van activiteit en culturen. Aangezien ik hier voor mijn verjaardag werd uitgenodigd waar er met zoveel diepe bewondering werd gereageerd op mijn zonnebril ("Zij is gewoon boekoe met die bril. Waar heb je die vandaan? Beetje blauw haast... ) heb ik deze selfie gemaakt.
Iedereen was onder de indruk behalve ikzelf helaas. Maar onze altijd terugkerende 'gang' om ook maar eens een lekker vreemd woord te gebruiken zal het mogelijk wel kunnen laten glimlachen. Als je op je 88-ste met alle rimpeltjes en putjes etc. die reacties nog tegenkomt word je aangenaam verrast. Voor deskundigen op het gebied van astrologie begrijpelijk (want mijn sterrenbeeld Leeuw is erg vatbaar voor complimenten) maar ondanks allerlei typerende andere voorvallen - waardoor bepaalde geliefde personen de dag niet met mij zouden delen- werd dit onverwacht één van de leukste verjaardagen die ik me herinner. Terwijl veel ouderen zullen bevestigen dat zo'n verjaardag vieren een zware klus voor ze is.
Zo kan ik me herinneren hoe slim de vroeger heel bekende Parooljournaliste Jeanne Roos het aanpakte met haar verjaardag op oudere leeftijd. Ze huurde een hele bioscoop af voor haar gasten en gaf een etentje voor meer dichtbij haar betrokkenen. Lang niet iedereen kan zich dit veroorloven maar er zijn ook veel jongeren die vanaf hun dertigste of als ze een gezin hebben - een paar decennia later uiteraard- hun verjaardag niet graag meer vieren. Het geeft vaak gedoe en complicaties. Persoonlijk vind ik elke ontmoeting of contact met iemand waardevol en dat hoeft helemaal niet één keer per jaar. Als je jong bent ligt dat anders.
Laatst hoorde ik van een oude mevrouw die voor haar dochter en zoon en hun nakomelingen met aanhang geacht werd haar verjaardagsfeest te vieren. Er zijn van die clevere types die er hun hand niet voor omdraaien maar hier stelde een schoonzoon daadkrachtig voor het initiatief wel te nemen. Er moest voor 11 personen een lunchachtig diner worden besproken al dan niet vegetarisch geserveerd. Daarna werd er een zwembad afgehuurd (alles samen - een fiks bedrag- voor haar rekening) want zij waren nu eenmaal 'een echte sportfamilie'.
Wat moest de bijna 77-jarige jarige dan na het eten doen terwijl haar familie daar lustig rondzwom en op duikplanken klom en er weer diverse malen indrukwekkend afsprong? Op haar timide vraag reageerde de organisator gedienstig : "Er is vlakbij een terrasje waar u met andere ouderen een advocaatje kunt nemen..." Ze wist dat ze dan al doodmoe zou zijn maar ze kon ook proberen zo onopvallend mogelijk af te taaien...
Ik heb al wat van die 'moeilijke verjaardagen' meegemaakt en doe daar niet aan mee. Laten we het gesprek aangaan of elkaar bellen of berichten sturen als dat voor iemand prettig, nuttig of nodig is.
Wel bedankt voor al die lieve felicitaties en ook invitaties die ik mocht ontvangen en de foontjes,facetimes en facebooken of andere mooie systemen die ik niet ken maar dat doet er niet toe. Ik wéét dat het uit het hart komt. En als het je op een ander moment toevallig beter uitkomt te contacten is het ook goed want wij zijn als we dat willen in no-time toch met elkaar verbonden.
Sterker nog: leven na leven delen we dezelfde vibraties lieve mensen dus maak je niet druk als je verjaardag wel toevallig of juist door wie-dan-ook hartgrondig vergeten wordt. Het hoeft nu eenmaal niet de hele dag polonaise te zijn en dat is het ook bepaald niet. Het leven gaat gewoon door.