Couturier uit groot Nederlands modetijdperk heen gegaan
Frans Molenaar was één van die generatie ontwerpers die uitmuntende collecties maakten en shows vol allure gaven. Ieder half jaar waren pers en publiek weer razend benieuwd waarmee Frank Govers, Max Heymans, Edgar Vos en Frans Molenaar nu weer mee te voorschijn zouden komen. Vooraf was daarover veel spanning. De shows van Frans Molenaar werden doorgaans in het Amstelhotel gehouden waar pers en publiek op de lange rijen met gouden stoeltjes zaten samengepakt.
Het waren in die jaren prachtige en soms heel bijzondere shows van de mooiste stoffen al konden sommige couturiers in de ogen van bepaalde modejournalisten nu eenmaal nooit iets goed doen. Hun kritiek kon een couturier in die jaren behoorlijk veel schade berokkenen want door al die aanmerkingen konden de klanten wegblijven. Hoe dat daar dan allemaal verliep was in die jaren namelijk echt nog the talk of the town.
Persoonlijk heb ik vrijwel al hun shows bezocht en hun werk gerespecteerd en ook vaak bewonderd. Het verheugt mij zeer dat er nog steeds couturiers waaronder ook enkele jongere ontwerpers vanuit de echte couturetraditie werken. Het heengaan van Frans Molenaar zal niet alleen bij zijn familie en vrienden maar ook in de couture een leegte achterlaten. Hij heeft er echter zelf gedurende zijn leven aan gewerkt dat de traditie van zijn vak door anderen wordt voortgezet. Ook zij zullen hun onverminderde toewijding weer laten blijken en mensen blij maken met hun shows vol fantasie en creativiteit. Frans Molenaar had bijna zijn 100ste collectie gemaakt maar wat betekent nu in een groter licht zo'n getal? Hij zei vaak dat hij zijn werk heerlijk vond. En hij had zeker een boeiend bestaan. Hij werd overal gevraagd bij openingen en was een graag geziene gast.
In mijn herinnering zie ik in een elegante stoet zijn talloze collecties voorbij trekken met die bijna architectonische en recht-door-zee Molenaarontwerpen. Getoond door zijn vaste staf van elegante mannequins onder de grote kroonluchters van de met bloemen versierde grote volgepakte zaal van het Amstelhotel.
De talloze gasten die op aimabele wijze elkaar in de zaal toeknikten nadat zij na het gedrang bij de deur eindelijk zaten. Al die shows vol afterparties met de witte wijn en de bekende bitterballen. En dan die grote hal vol met fotografen en cameramensen die overal -ook boven langs de ballustrade- naarstig aan het interviewen waren. Overal gesprekken en ontmoetingen en flitsende lampen. Het zal nooit meer zo gebeuren. Frans Molenaar zal ons niet meer ontvangen.
Zelfs het soms moeten wegsturen van een bezoeker van een aan mij toegewezen persplaats die daar weer eens stilletjes op was gaan zitten - en het gedoe daar omheen- behoort nu voor mij tot de dierbare incidenten uit het verleden.