Vintage-journalistiek : Nieuwe generatie wil empowerment
Als bepaalde redacteuren van De Couturekrant merken dat ondergetekende nog met een blocnote werkt ... en alles gewoon opschrijft reageren zij: "Nee... Dit is niet van onze tijd. Volgens de nieuwe generatie neem je alles toch op. Dan doet de nieuwe apparatuur het werk voor je. En dan ga je naar huis en laat je alles uittikken door een stagiair. "
Ze rollen bijna van hun stoel van het lachen als ze zeggen: "Een blocnote... Totaal onwerelds omslachtig hoor. Je hoort je daarbij mooi te laten fotograferen en dan plaats je bloedmooie pictures bij je story. En van wat je aan de commercials verdient ga je lekker op reis en daar schrijf je dan ook weer over... Begrijp nu toch eens dat we in de zappmaatschappij leven. Wij willen op het moment direct betrokken zijn."
Zij werken volgens deze snelle methode en oogsten op hun vindingrijke publikaties zoals op Facebook ook voor onze krant aandacht en massa's bewonderende likes. Ze houden dus de tijdgeest hoog. Toch zag ik bij de presentatie van jong modetalent voor de Frans Molenaar Prijs 2016 pas nog enkele collega's - die ik al jaren op shows ontmoet- ook op mijn vintage-manier eenvoudig op papier betrokken en vakmatig aantekeningen maken.
"Mensen hebben geen tijd meer voor lange verhalen," reageren mijn redacteuren. Ik pas mijn schrijfstijl daarbij zoveel mogelijk aan. Niet moeilijk voor me want ik heb vroeger aan heel wat reclameteksten en zelfs campagnes gewerkt. Een korte tekst is goed maar persoonlijk wil ik vaak toch graag wat meer weten.
En ik merk tegelijkertijd ook een angstwekkend sociaal hiaat in de redenatie van mijn jongere redacteuren op. Nagenoeg iedereen maakt toch mee dat je door dat grote tijdgebrek van al die haastige en gedreven mensen steeds meer zoekenden tegenkomt die bijna wanhopig iemand opsporen die wel naar hun verhaal wil luisteren.
Dat kunnen hele aardige jonge of oudere mensen zijn die heel graag een gesprek willen beginnen met iemand die echt naar hun wil luisteren. Alleen maar omdat ze ook eens gehoord willen worden. Ze hebben iets wat ze kwijt willen. Moet je daarvoor tegenwoordig speciaal naar een psycholoog? Om gewoon samen met iemand iets wat je belangrijk vindt te kunnen delen?
Ik heb al jaren geleden wel van die Amerikanen ontmoet die hun leven ogenschijnlijk als een perfect plakplaatje leven. Van die presteerders. Alleen hun psycho-ditofdat heeft alles wat hun echt emotioneel bezighoudt in het digitale dossier paraat. Gaat het bij ons ook die kant op?
Communiceren op een goede manier kan voor mensen een wereld van verschil maken. Ik werd laatst ook weer eens woest toen een VIP-op retour telefonisch aan één stuk door tegen mij begon te schetteren. Je kunt het een tijdje aan omdat je je probeert in te denken wat zo iemand mist. Maar soms komt er geen einde aan.
Ik zeg dan eerst dat een gesprek iets is wat je samen doet en niet alleen. Er zijn mensen die dan toch nog ijzeren Heinig doorredeneren. Dan schreeuw ik opeens tegen ze zodat ze schrikken en dat helpt wel eens.
Achteraf schaam je je dat je iemand zo bot hebt aangepakt maar een bevriende kunstenares vertelt: "O ja... Die heb ik er ook bij." Ze werd vanuit het niets telefonisch weer eens werd lastig gevallen door iemand die haar met een eindeloze praattoestand bij een anti-lawaaiaktie wilde betrekken.
"Die mevrouw praatte maar ongelooflijk door hoewel ik zei tegen haar dat ik aan het werk was. Ik had juist de Black & Decker in mijn hand. 'Wat hoor ik dáár!' riep ze opeens. Hoor je dat niet? Ik ben juist met de boormachine bezig. Haha.. Ik heb je toch gezegd dat ik aan het werk was." In sommige omstandigheden is het inderdaad best makkelijk zo'n Black& Deckertje bij de hand te houden.
Foto: Jeroen Snijders ... Creatie van Johannes Offerhaus...
Johannes Offerhaus won de Frans Molenaar Prijs 2016 met zijn ontwerp wat klassieke elegance en hippe cult combineert.