Voor liefhebbers van Bieslog: ma. 12 mei 2008
Onderstaand gedicht Some Final Words werd geplaatst op Bieslog op maandag 12 mei 18.30. Op Bieslog is veel te vinden wat zeer de moeite waard is als je graag nog eens terugleest. Zo is er ook een gedicht van Billy Collins op te lezen. Een dichter die vooral in het buitenland grif gelezen werd. In Nederland veel minder.
Daar wilde Kees van Kooten verandering in brengen in 2010 met een Nederlandse vertaling van 26 gedichten. Kees van Kooten wordt gelukkig van de poëzie van Billy Collins zegt hij in een interview 'want die 'tilt je uit de alledaagse werkelijkheid. Zoals lekkere muziek je laat meetikken met de maat. En zoals een mooi schilderij je doet stilstaan in een museum.' In het buitenland wor4dt veel meer poëzie gelezen dan in ons land. Voor wie gewend is makkelijk Engels te lezen en te spreken volgt hier het gedicht: Some Final Words
I cannot leave you without saying this:
the past is nothing,
a nonmemory, a phantom,
a soundproof closet in which Johann Strauss
is composing another waltz no one can hear.
It is a fabrication, best forgotten,
a wellspring of sorrow
that waters a field of bitter vegetation.
Leave it behind.
Take your head out of your hands
and arise from the couch of melancholy
where the window-light falls against your face
and the sun rides across the autumn sky,
steely behind the bare trees,
glorious as the high strains of violins.
But forget Strauss.
And forget his younger brother,
the poor bastard who was killed in a fall
from a podium while conducting a symphony.
Forget the past,
forget the stunned audience on his feet,
the absurdity of their formal clothes
in the face of sudden death,
forget their collective gasp,
the murmur and huddle over the body,
the creaking of the lowered curtain.
Forget Strauss
with that encore look in his eye
and his tiresome industry:
more than five hundred finished compositions!
He even wrote a polka for his mother.
That alone is enough to make me flee the past,
evacuate his temples,
and walk alone under the stars
down these dark paths strewn with acorns,
feeling nothing but the crisp October air,
the swing of my arms
and the rhythm of my stepping -
a man of the present who has forgotten
every composer, every great battle,
just me,
a thin reed blowing in the night.
Billy Collins
(Uit: The Art Of Drowning, 1995)