Johan Th. Bos over het redden van ons klimaat
AMSTELVEEN - Soms staat het huilen mij nader dan het lachen, anders zou ik de wijze waarop de overheid nu bezig is zogenaamd ‘groene’ stroom op te wekken om het klimaat te redden het lachertje van de eeuw hebben genoemd. Omdat zelfstandig nadenken voor de meeste politici streng is verboden, ijlt ook de Amstelveense regering klakkeloos mee met wat ondemocratisch aan Nederlandse tafels is besloten om ‘Parijs’ te halen. Van oud PvdA-minister Plasterk, partijgenoot van een der leden van het lokale college van B&W in Amstelveen trouwens, vond ik de uitdrukking dat we het beoogde doel met lelijke windmolens en zonnepanelen niet redden.
Het plaatselijke bestuur gelooft nog altijd in de energietransitie in die richting, maar het praat daarin gewoon na wat volstrekt ondemocratisch door Ed Nijpels en consorten is beslist, waarbij iedere tegenstem nauwgezet werd vermeden. De advertentie in landelijke dagbladen riep vervolgens mensen op dat beleid, waarbij zij geenszins waren betrokken, te steunen. Draagvlak voor iets ondragelijks dus. Een wijze van communicatie genereren, waarmee ook Amstelveen zich vaak bezig houdt.
Inmiddels zijn in de totale groene beweging ook conflicten ontstaan. In België gaan onder invloed van de Groenen kerncentrales dicht, om vervangen te worden door gascentrales, terwijl men in Nederland, inclusief Amstelveen, roept dat we zo snel mogelijk van het gas af moeten. Tegenstanders van kerncentrales komen altijd met de ramp in Tjernobyl aan, een ouderwetse centrale die in de toekomst nergens meer zal worden gebouwd. Tegen de ontbossing, nodig voor onder meer de in achtertuin Diemen van Amstelveen gebouwde biomassacentrale, keert ook Greenpeace zich inmiddels, want die organisatie vindt dat er niet meer CO2 moet komen, wat natuurlijk via biomassa en kolen aan de orde is.
De overheid blijft hardnekkig beweren dat de groene illusie uiteindelijk tot redding van het klimaat leidt, ondanks datacentra als groene energieslurpers. Regionaal heeft Amstelveen blijkbaar weinig in de melk te brokkelen, want daar regeert het ondemocratische regiobestuur en in wezen het door GroenLinks geleide Amsterdam.
Die moderne groenen hebben zich voor energie, ondanks toenemende behoefte aan elektriciteit, volledig overgegeven aan het weer. Niets is veranderlijker dan dat, leerde ik ooit. Als het dus even niet waait moet men terug naar de oude gas- en kolencentrales, die volgens dezelfde experts zo snel mogelijk moeten verdwijnen. Begrijpt u het nog? Ik niet, maar ik ben ook geen politicus noch bestuurder van een milieuorganisatie.
Intussen wordt in Nederland, het dichtst bevolkte land van de hele EU, de roep om zowel grond voor windmolens en zonneweiden als woningen luider. En ja, waar windmolens staan, met al hun nadelige gevolgen voor de volksgezondheid, kunnen geen huizen worden gebouwd. Ook niet in de regio. En dan hebben we het nog niet gehad over de Natura 2000-gebieden, waar absoluut niet gebouwd mag worden. Of de oorverdovende en het uitzicht verpestende windmolens wel?
Er schijnt een Regionale Energiestrategie (RES) te bestaan. Ik bezocht één van de meetings in Amstelveen, waar hooguit dertig mensen (onder wie reclame voor het beleid makende ambtenaren) heen kwamen. Zij bedachten allemaal dat er geen plek is voor windmolens in Amstelveen, maar in zonneweiden zagen zij wel wat. Minder dan een promille van de bevolking sprak zich uit, raadsleden heb ik er niet gezien.
Ach, niets nieuws eigenlijk. Afspraken hebben wij noch in Amstelveen noch landelijk over de wegen die naar energietransitie leiden ooit gemaakt. Het blijft bij decreten van Nijpels en zijn tafels, die nadrukkelijk werden bezet door degenen die het op voorhand met de gekozen middelen eens waren.
Daarom ontbraken daar ook de verdedigers van kernenergie, die voor de snelste en minst CO2 uitstotende vorm van energietransitie zou zorgen. Maar terugkeren van de ingeslagen doodlopende weg die naar de groene illusie voert, daar lijken de redders van het klimaat niet van te willen horen. Politici zijn ook niet ingehuurd om zelfstandig na te denken, maar om mee te praten met wat hen wordt opgedragen. De arena die zij bemensen is een huilbui.
JOHAN TH. BOS OVER: DE GROENE ILLUSIE DIE ONS KLIMAAT MOET REDDEN... EN JA, WAAR WINDMOLENS STAAN KUNNEN GÉÉN HUIZEN WORDEN GEBOUWD ...
FOTO: DE OORVERDOVENDE EN HET UITZICHT VERPESTENDE WINDMOLENS...
JOHAN TH. BOS IS ERVAREN IN DE LOKALE EN ANDERE JOURNALISTIEK. ZIJN VEELGELEZEN COLUMNS ZIJN OOK TE VINDEN OP AMSTELVEENBLOG.NL