EVEN ER TUSSENDOOR – De Kersthond die Mammie heet
Op de brug, midden in het drukke stadsverkeer waar iedereen zich haast om nog éven die laatste boodschappen, Sint- of kerstcadeautjes te halen, zit een hondje roerloos als een zenmeester in een rode sjaal met witte sneeuwvlokken.
Alsof zij persoonlijk de rust bewaakt die de rest van de stad kwijt is.
Haar bazin – een jonge vrouw met een telefoon aan haar oor en een blik die al uren beslissingen draagt – probeert net een avondplan af te zeggen. Achter haar rinkelt een fietsbel, naast haar bromt een bus, en voor haar zit Mammie.
Mammie is de hond.
“Ze is een heel bijzonder ras,” zegt Lucia, terwijl het verkeer tussen ons doorschiet. “Een Spaanse hond… maar haar leven begon in Turkije. En ik woon nu in Nederland.”
Daarna volgt nog een rasnaam, maar die wordt precies op dat moment weggeveegd door een brommer met haast.
Lucia zucht.
“Ik ga vanavond niet uit. Ik blijf lekker thuis met Mammie. Ik werk de hele dag, en bij mijn vriend moet ik weer al die familieverhalen aanhoren. Nee hoor… ik blijf gewoon met Mammie.”
In mijn hoofd begint meteen het silhouet te vormen van een overdreven saaie man die het liefst in een schuurtje achter zijn huis stukjes hout staat te verzamelen. Maar ik vraag beleefd:
“Hoe oud is Mammie?”
“Zes jaar,” zegt Lucia liefdevol.
Daar pas valt het kwartje.
“U noemt uw hond… Mammie?”
Ze lacht.
“In Argentinië – waar ik ben geboren – zeggen we dat de hele tijd. Het is lief. Iets warms. Zoals darling. Ik zou het ook tegen u kunnen zeggen.”
En ineens staat zij daar:
een vrouw die moeiteloos drie landen met zich meedraagt – Argentinië, Turkije, Nederland – terwijl ik nog bezig ben één woord te begrijpen.
Zij leeft in vertalingen, ik vooral in uitleg.
Mammie kijkt ons ondertussen aan met de kalmte van iemand die precies ziet wat er gebeurt:
dat Nederlanders dolgraag alle culturen willen omarmen, maar soms niet weten wáár ze moeten beginnen.
En zo stond ze daar:
de Kersthond die Mammie heet,
rustig zittend in een wereld die te snel gaat,
een kleine ambassadeur van tederheid
en licht verwarrende internationale liefdevolle logica.
En daar stond ik dan, door een hond geleerd dat ik degene was die nog best iets moest bijleren – over de beautiful art waarin andere culturen zich uitdrukken.