Phia Baruch: Dromen als verontrustende signalen
Het is een mooie zomerdag en we ontmoeten elkaar op haar lievelingsplein. Jammer genoeg is de fontein voor Café Americain op het Amsterdamse Leidseplein vandaag niet aan maar flink veel toeristen zitten of liggen toch voldaan te zonnen op de zacht-gele stenen rand van de fontein.
Anthea is een dochter van een Nederlandse moeder en een Italiaanse vader die haar en haar broertje toen ze nog heel klein waren, ontvoerde naar Sardinië toen haar ouders scheidden. Ze werd met harde hand opgevoed en mocht alleen buitenshuis komen onder begeleiding.
Brieven van hun moeder werden ongeopend teruggezonden zoals zij later leerde want haar werd niets anders verteld dan dat haar moeder gestorven was. En de hele familie was kennelijk 'een zwijgplicht' opgelegd. Maar toen Anthea 17 jaar was zei een tante die het niet langer voor zich kon houden dat haar moeder in Holland woonde en nog leefde. Ze frommelde haar bovendien een oud telefoonnummer in de hand.
Ze heeft toen in het geheim wat geld gespaard en vertrok naar ons land waar ze eerst op straat sliep als het weer het toeliet of in een klein hotel terwijl ze probeerde haar moeder te vinden. Het werd een hele zoektocht waarin ze na een tijd werd geholpen en haar weg heeft gevonden.
Ze heeft bruine ogen, lang donker haar en loopt heel rechtop. "Soms vragen mensen mij of ik balletdanser ben," zegt ze. Maar ze traint heel veel op een sportschool tussen haar werk door. Vandaag bereidt ze een paar weken vakantie voor, even terug naar Italië.
Haar vader heeft inmiddels onbetreurd zijn roerige leven afgerond en haar broer is er ook niet meer. Maar er zijn tantes. buren en vrienden en vriendinnen van vroeger die haar graag daar ontvangen. "Ik moet alleen altijd heel veel trainen om op gewicht te blijven na al die visschotels en lekkere taartjes die je daar regelmatig eet," zegt ze.
Maar vandaag heeft ze een vraag aan mij. Mensen durven er meestal niet over te beginnen maar zij wil iets weten over een droom die ze had. Ze heeft namelijk langzamerhand ook de familie-leden van haar Hollandse moeder gelokaliseerd. "Mijn moeders oudste zuster woont in Engeland met haar man. Zij vroegen mij over te komen en lieten dikke fotoalbums zien uit vroegere tijden. De man van die tante was altijd al gek op fotograferen. Ik nam er de tijd voor. "
En tussen al die foto's zag Anthea een foto die haar schokte.
"Het was een foto die de man van mijn tante in Cambodja genomen had. Het was op een brede weg naar een grote tempel toe. Daar stond een fiets. En de weg werd begrensd met allemaal beelden van grote stenen hoofden op een voetstuk. En ik had een tijdje daarvoor exact daarvan gedroomd ..."
Je voelde je vreemd ... "Ja. Ik liep in mijn droom daar. Ik wás op die weg... " Heb je iets tegen die tante en haar man gezegd?
"Nee. Die mensen zouden denken dat er iets met mij aan de hand was. Het waren tamelijk rijke mensen maar zijn hobby was foto's maken, Daar ging het hun om."
Ze lijkt niet op haar gemak maar ik zeg dat meer mensen soms zo'n droom hebben. "Het is een signaal. Een wegwijzer... " Ze luistert kritisch. "Ik wás daar in mijn droom maar ik ben er nooit eerder geweest hoor. Echt niet."
Ik zeg dat het wel vaker gebeurt dat iemand zo'n droom krijgt of 'iets' waarneemt wat anderen niet merken of zien. Dat is echt niet zo ongewoon als jij denkt. Dat gebeurt meestal als je onder spanning staat.
Ik ken iemand die tijdens haar vakantie opgescheept zat met mensen die steeds over hun pensioen spraken. Het ergerde haar al een paar dagen en ze werd plotseling ontzettend boos en vertrok in haar eentje in het onbekende stadje waar ze zaten. En opeens kwam ze in een totaal onbekende wat ouderwetse omgeving terecht. Ze keek verbaasd rond en na een tijdje liep ze plotseling weer door de straten van het stadje rond.
Het gebeurde van het ene op het andere moment. En het is een heel intelligente en ondernemende vrouw. Nee. Ze gebruikt absoluut geen gekke drankjes of drugs. Het ging zo vreemd snel. Ze vroeg de mensen daar naar de plek waar ze net geweest was maar niemand kende de ouderwetse plek waar ze toen was. Niemand had er zelfs maar van gehoord. en dat was geen droom. Wel een tijd vol met spanningen.
"Maar die grote beelden en die tempel in de verte die ik zag waren al eeuwen oud," reageert Anthea. "Dat kun je toch niet met elkaar vergelijken ...."
Ik moet lachen om haar antwoord. "Bij jullie allebei was jullie onderbewustzijn in aktie. Niet dat denkmachinetje in jullie normale bewustzijn. Het onderbewustzijn is een onzichtbare mantel daar omheen met enorm grote opbergplekken. In die zakken van die jas zitten ook alle onbekende angsten en geheimen van vroeger maar ook allerlei manieren om sterk te zijn en je overal uit te redden of zefs alles mooier te kunnen maken. Door de spanning die je op je weg tegenkomt vergeet je wel eens dat iedereen zo'n mantel draagt. En dan krijg je een seintje gestuurd... Je onderbewustzijn belt bij je bewustzijn aan. Hallo Anthea ... Je leeft niet alleen hier in een wereld van vergeten familie. Er zijn veel werelden om je heen die wel van je houden. Die werelden heb je bij je in jezelf... "
Anthea zegt dat ze heeft gevraagd of ze de foto mocht hebben. "Hij had zoveel foto's gemaakt dat ik hem mocht houden. Maar mijn onderbewustzijn is wel gewoon met mij in Mexico geweest tijdens een vakantie waar ik ook van die grote eeuwenoude beelden heb gezien maar niet in Cambodja..." Ze vertelt dat ze bij die beelden in Mexico een officieel bordje zag staan met de tekst: "Deze beelden zijn niet door onszelf maar door buitenaardsen gemaakt."
"Het gaat niet om de locatie of de tijd waar het signaal naar verwijst,"zeg ik. "Bovendien kwam in je droom ook een fiets voor. ik neem niet aan dat in de tijd van die kolossale stenen beelden degenen die ze maakten -misschien buitenaardsen - daar ook al bij fietsten. Daar waren die beelden dan trouwens ook veel te zwaar voor. Of je het wil of niet - het heeft allemaal met een geruststellend telefoontje van jezelf aan Anthea te maken. Jij boft maar. Iedereen wil graag zulke prachtige en interessante dromen hebben."
Het wordt stiller om ons heen. Anthea laat weten dat ze gerustgesteld is. We rekenen af. Tot na de vakantie dan maar weer? Het was weer fantastico hoor.