Even Er Tussendoor: Bambi in haar gebreide jasjes
Vanmiddag bleef ik hangen bij een buurvrouw-om-de-hoek, 86 inmiddels, met een piepklein hondje in een handgebreid jasje. “Die brei ik allemaal zelf,” zei ze trots. “Iedere dag krijgt ze een andere aan.”
Het hondje — Bambi — stond er stil bij alsof ze dit ritueel al honderd keer had meegemaakt...
Ik vroeg of ik een foto mocht maken. “Ga je gang,” zei ze. “Ik moet niks hebben van internet, hoor.”
Bambi gaf geen krimp, tot ik overeind kwam en ze me opeens kopjes gaf, alsof ze wilde laten weten dat ze de aandacht vóór haarzelf, in dit kostuumpje, best kon waarderen.
Een tweede mevrouw zette haar fiets weg en sloot bij het gesprek aan. Ze spraken over het noodpakket waar iedereen net een brief over had gekregen. “
Ik laat me niet gek maken,” zei ze. “Ik heb alleen geen lucifers in huis.”
“Kaarsen heb ik genoeg,” reageerde de eigenaresse van Bambi. “En een petroleumstel.”
Dat maakte indruk.
“Een echt ouderwets petroleumstel,” herhaalde ze met een zekere trots.
“Heeft u wel genoeg petroleum?” vroeg ik.
“Nee, maar wél lampenolie,” antwoordde ze, alsof dat bijna op hetzelfde neerkwam — en misschien is dat ook zo. Je hoeft niet alles te weten.
Bambi keek me aan alsof ze precies begreep dat ik haar schoonheid officieel had erkend. En heel even, in dat kleine moment op de stoep om de hoek, stonden drie vrouwen en een hondje stil in een wereld die even niet hoefde te branden.