Phia Baruch: Donkere twijfels want soms wéét je het even niet
Na allerlei telefoontjes met mensen die vragen 'hoe het met je gaat' en nét als je daarop blijmoedig wilt antwoorden, een lang verhaal beginnen over hun 'sores' waarin de nodige dieptepunten elkaar opvolgen, haalde ik heel diep adem. Toen ik ook nog eens die ene erge fout had gemaakt waar ik het over 'buidspaar' had geschreven in plaats van 'bruidsparen', voelde ik dat ik voor vandaag moest kappen met schrijven.
Ik besloot naar die leuke buitenlandse winkel te gaan. Je kunt niet iedereen die daar werkt verstaan en zij jou niet, maar iedereen is er aardig en heeft iets van 'leven en laten leven'. Tussen de onbekende gerechten in potten, flessen en schilderachtige dozen zou ik me weer gewoon mens voelen.
Onderweg daar naartoe zei ik tegen mezelf dat 'buidspaar' ook kan worden begrepen als de buit van iemand anders, maar ik wist tegelijk dat ik mezelf dat maar wijsmaakte. Het was net als altijd heel druk in de zaak; er stond een hele wachtrij die zich voortkronkelde van de kassa naar de openstaande buitendeur. Veel mensen overlegden al wachtend in onbekende talen of ze nog iets uit de grote vrieskist zouden aanschaffen wat ik niet herkende maar wat ongelooflijk lekker leek te zijn en je kon dat alleen hier krijgen.
Tot mijn stomme verbazing fladderde, terwijl wij wachtten, een totaal in lila gehulde lange dame voorbij in wie ik een vroegere zeer bekende snowboardster herkende. Haar laarzen, lange mantel en haar wijd uitstaande haardos waren allemaal geheel lila. Zelfs haar brilmontuur had lila oren.
De mensen in de wachtrij stopten met praten en zagen haar enkele ijsjes en een grote fles champagne aanschaffen. Iedereen zweeg en zag vol bewondering hoe de dame aan de kassa haar gratis nog een fles aanbood.
Ze zwaaide even luchtig naar mij, want wij kennen elkaar al jaren. Toen ik buiten kwam, zag ik haar in een tomaatkleurige Canta - zo'n handig klein autootje - op het trottoir voor de winkel op mij wachten. De kleurencombinatie van de brandweerrode Canta en haar halve lila verschijning boven het opengedraaide raampje vormde een schokkend contrast in het heldere zonlicht van de namiddag. Maar je kan niet alles hebben, en ze is een flamboyante verschijning en ze is heel spontaan.
"Je hebt een bijzondere kleur gekozen vandaag," zei ik zo tactvol mogelijk.
"Ja, meestal kies ik voor puur roze," zei ze. "Alles in roze. Daarmee val ik ook op in deze combi," gaf ze toe. Misschien zag ze wel dat onze smaak qua kleur nogal verschilt, want ze zei: "Zo'n autootje heeft een bepaalde kleur en die laat je niet gauw overspuiten. Maar ik ben door mijn leeftijd nu eenmaal iemand met veel levenservaring. En ik krijg altijd veel goede reacties van mensen."
Natuurlijk wilde ze met mij praten over haar schitterende grote hond. Ze zei dat ze hem nu niet had meegenomen, want hij was zo langzamerhand te oud om altijd met haar mee te gaan. In de namiddag had hij rust nodig, net als sommige mensen. "Hij wacht thuis in zijn mand. Dat is beter want hij zit niet zo ruim in mijn autootje," zei ze. "Maar ik woon vlak bij een park en daar is hij veel liever dan in die drukte van de stad."
Ik weet dat zij heel erg gehecht is aan de hond. "Ik moet er niet aan denken dat er ooit een einde aan zijn leven komt," zei ze. "Je weet dat mijn hond mijn alles is." Ik knik, want ik begrijp haar. De hond is fijn gezelschap voor haar. Ook in haar gloriejaren heeft ze altijd hard meegewerkt, maar is door een tweetal partners berooid achtergelaten.
"Hoe gaat het met je dochter?" vroeg ik.
"Die woont in Australië, maar het gaat heel goed. En mijn zoon woont dichtbij in een duur grachtenhuis en die zie ik ook nooit."
"Hij ging toch vroeger ook altijd met je naar de wintersport? Ik heb hem vaak bij jou gezien."
"Hij is makelaar en verdient heel veel geld. Zijn klanten zijn miljonairs. Hij heeft gezegd dat hij zijn moeder een loser vindt."
"Misschien krijgt hij te weinig aandacht naast jou... Of zit hij in een moeilijke periode..."
"Volgens hem heb ik als moeder alles fout gedaan," zegt ze, strak voor zich uitkijkend.
"Dat zeggen wel meer kinderen, maar meestal zitten ze dan in een crisis," reageer ik.
"Hij was vroeger heel anders," stemt ze toe. "Maar het geld heeft iets in zijn karakter veranderd. Hij manipuleert en verdraait alles over zijn jeugd. Ik was een moeder die alles fout deed. Lees maar eens iets over gaslighting. We hebben elkaar al jaren niet meer gezien of gesproken. Zijn moeder is 'een loser' en daar blijft het bij. Zijn moeder... daar gaat hij in zijn positie niet meer mee om." Ze zet de motor van de auto aan. "Zojuist heb ik in de winkel ijs gekocht. Dus ik moet keren en naar huis, want het ligt vast al te smelten op de achterbank."
Ze gaat vliegensvlug er vandoor en is razendsnel verdwenen. Terug naar haar huis met het ijs en de champagne. Het klinkt eenzaam en koud. Een lila queen in haar kleine brandweerachtige auto... Ze zal wel hele gesprekken voeren tegen de hond als ze thuis is. En dat maakt hem misschien extra moe.