VROUW IN DE RODE JURK
Tijdens het schilderen drukt een mens soms zijn innerlijke wereld uit; soms is het een gezicht, een zin of een moment dat hij in het leven tegenkomt, dat de richting van zijn penseel bepaalt.
Soms verschijnt er een onbekende op het doek, die zijn hart uitstort. Soms is het de schaduw van een buur die je al jaren in stilte observeert… En soms, net als de laatste blik van Anna Karenina op het perron: verwoestend, maar onvergetelijk – een uitdrukking die zich tussen de verf verbergt.
Een filmbeeld, de trilling van een melodie, de pijn van een gedicht – dit alles wordt weerspiegeld op het doek. Zonder het te beseffen, laat de kunstenaar het stof van emoties, herinneringen en dromen op haar jurk neerdalen. Die jurk is rood in dit schilderij; krachtig maar kwetsbaar, vloeibaar maar toch geworteld.
De vrouw is daar, ondanks de stroom van het leven. Ze heeft geen gezicht, geen naam. En toch herkent iedereen haar. Sommigen zien hun moeder, anderen hun jeugd, en weer anderen die ene blik die ze wilden vergeten maar altijd met zich meedragen. Sommigen zien alleen de kleur van stilte.
De vrouw in de rode jurk heeft geen gezicht – elke vrouw die deze gemoedstoestand kent, kan daar haar eigen gezicht in zien. Velen denken dat ze iemand hebben gevonden die hun ziel begrijpt, de ware liefde waarin ze hun hoop hebben gelegd. Maar op het moment van de zoveelste teleurstelling, breekt ze.
In haar diepste desillusie ontdekt ze dat ware liefde in haarzelf woont. En dan vereenzelvigt ze zich met de zee. Het is nacht. Op de achtergrond is een grote stad, de grijsheid ervan bedekt de volle maan. En daar staat zij – de vrouw in het rood. Ze heeft geen land, geen stad.
Geef haar een naam, een land, een melodie, een gezicht.
Door: Şahika Çağlar