Phia Baruch: Gedachten rolden door zijn hoofd
Er zat niets anders op dan het gesprek live voort te zetten, want het grandioze talent had tijdens het voetballen ook nog kans gezien een blessure op te lopen. Zijn moeder had al zoveel problemen met haar retro-kledingwinkel, en dit kon er echt niet meer bij. Ze had me dringend gevraagd of ik met hem wilde praten, en dus zaten we nu bij een nep-haard in diepe stoelen in een hoek van de lobby van een groot hotel.
Het leek me een aardige jongen, maar hij was totaal van de kaart. Tegen de brede leuning van zijn stoel stond een steunstok. In de verte waren obers bezig met koffie en andere dranken bij een groot buffet. Tegenwoordig komt het steeds vaker voor dat families in een elegante hotellobby ‘gezellig’ koffie drinken en hun gasten ontvangen.
Toen ik zijn moeder aan de telefoon had, wilde ze me volledig op de hoogte brengen van de vele redenen waarom de jongen volgens haar ‘een vreemde voor haar was geworden’ en zich op zijn kamer had teruggetrokken. “Wat doet hij daar dan?” had ik gevraagd.
Ze wist dat ik vaker succesvol crises bij mensen had bezworen dankzij mijn paranormale inslag. Maar ik registreer altijd graag de gewone feiten. “Hij doet bijna niets,” reageerde ze. “Hij werkte altijd hard en had veel plannen. Maar nu staart hij alleen maar voor zich uit,” herhaalde ze somber. “Ik heb geprobeerd hem te activeren, maar hij reageert niet. Hij eet ook bijna niets. Dit duurt al zo lang... Hij praat bijna niet meer met me, en ik maak me zo’n zorgen...”
Nu zat hij tegenover me, en een serveerster in spijkerbroek met een strak truitje kwam vanuit het buffet om te vragen wat we wilden drinken. In de verte rommelde een ober met kopjes, ketchupflessen, peper- en zoutstellen en een hele berg schoteltjes.
We bestelden koffie en jus d’orange. “Wil je ook wat eten?” vroeg ik, maar hij schudde zijn hoofd. Ik liet hem rustig bijkomen van de rit naar dit hotel, waarschijnlijk betaald door zijn moeder. Langzaam gleden we het gesprek in.
Ik had hem gevraagd iets op een blocnote te schrijven en bestudeerde zijn handschrift. Sommige mensen gebruiken een glazen bol bij paranormale consulten, maar ik kan veel opmaken uit iemands handschrift. Langzamerhand werd het patroon duidelijk: een hardwerkende moeder met een eigen zaak en zonder vader. Ze had haar zoon altijd op een voetstuk geplaatst.
Vermoedelijk was zij een workaholic die veel had bereikt met haar winkel. Misschien kwam dat ook doordat ze een enorme uitstraling had en zichzelf jarenlang zelfstandig door allerlei moeilijkheden heen had geslagen. Iedereen had respect voor haar. Soms kwam er iemand in de winkel die iets met films te maken had, en zo had haar knappe zoon, die goed kon klussen, geholpen op een filmset, eerst met het decor en later ook met de belichting. Klanten hoorden jaren hoe onmisbaar hij was op de set.
Tot er problemen kwamen rond de film. Sponsors trokken zich terug en het budget kromp, tot er niets meer over was om de medewerkers te betalen. De decorontwerpen, waar hij zo trots op was, verdwenen naar een zolder.
Hij had het zijn moeder met moeite verteld, maar zij had het te druk met de uitverkoop in haar winkel. “Eigenlijk zou ik nu met de regisseur op reis zijn om de film te promoten,” zei hij somber. “Nu sta ik met lege handen. En ik kreeg ook nog een blessure bij een potje voetbal.”
Ik bevestigde dat hij niets aan zo’n opdrachtgever had. “Maar je kunt toch nog altijd prachtig tekenen?” Hij zuchtte alleen maar. Hij voelde zich leeg en tekortschieten.
Ik vroeg hem naar mensen uit zijn leven die ik tijdens het gesprek doorkreeg. Dat vond hij interessant. Vooral toen ik begon over een meisje met donker haar en een brede zilveren ring met een gezichtje erop. “Dat is een goede vriendin van mij,” bevestigde hij. “Mooi,” zei ik. “Maar ze wil dat je de vriendschap met je vroegere buurmeisje verbreekt, toch? Terwijl je op een andere manier ook veel om haar geeft.”
Hij knikte. “Ik wil die vriendschap niet opgeven. We spreken al jaren met elkaar over alles.”
“Het meisje met de ring wil je niet delen,” stelde ik vast.
“Ik heb ze allebei nodig in mijn leven,” zei hij. “Soms moet je kiezen als delen geen optie is,” suggereerde ik.
We bespraken ook de teleurstelling over zijn werk. “Waarom zoek je niet een simpele baan waarmee je geld kunt verdienen, en volg je daarnaast cursussen om zelf films te maken? Misschien kun je bedrijfsfilmpjes gaan maken?”
Dat had hij nog niet overwogen. “Dat zou ik wel willen, maar ik heb zo weinig energie…”
“Dat is logisch na zo’n teleurstelling,” zei ik. “Maar misschien biedt die nare ervaring je wel een nieuwe richting. Die energie komt vanzelf weer terug.”
Zijn gezicht klaarde op. Vanuit de verte leek de familiesfeer nu op stoom. “Laten we ook nog wat bestellen,” zei ik tegen hem. “Wil je nog koffie? Ze hebben geroosterd brood.”
Daar had hij wel trek in. “Ik was zo vol van mijn gedachten,” verontschuldigde hij zich. “Maar ik kan het nu veel beter op een rijtje zetten.”
Misschien was zijn trotse moeder een blokkade geweest, maar daar wilde ik het niet over hebben. Hoe lastig ze soms ook kon zijn, ze was ook sympathiek. In een winkel vol glamour en glitter raak je al snel gewend aan overdrijven over je zoon.
Toen de serveerster met het strakke truitje de bestelling bracht, reageerde hij opgewekt. “Wat een goed idee,” zei hij. “Bedankt, ik red me verder wel.”